ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ
Οσοι έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις, όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις ως πολίτες, όσοι διαθέτουν στοιχειώδη νοημοσύνη, αισθάνονταν τα τελευταία χρόνια ότι η κατάσταση της ΔΕΗ δεν ήταν καλή. Την περίοδο της κρίσης και ιδιαίτερα στη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η εταιρεία πήρε μια κατηφορική πορεία, που οφείλεται σε κάποιους ορατούς παράγοντες, χωρίς να αποκλείεται να υπάρχουν και άλλοι αφανείς στον μέσο άνθρωπο.
Ο πρώτος τέτοιος παράγοντας είναι ο πολλαπλασιασμός των κακοπληρωτών που δεν εξοφλούν τους λογαριασμούς τους είτε γιατί δεν μπορούν, είτε, κυρίως, γιατί δεν θέλουν (σε περιοχές της επαρχίας το φαινόμενο έχει πάρει τη μορφή μόδας). Ο δεύτερος είναι η ιδεοληπτική αντίληψη της προηγούμενης κυβέρνησης για τη λειτουργία και τον τρόπο διοίκησης της ΔΕΗ (οι Π. Λαφαζάνης και Π. Σκουρλέτης άφησαν ανεξίτηλο το καταστροφικό στίγμα τους όταν ήταν υπουργοί). Ο τρίτος παράγοντας ήταν η συνδικαλιστική συμπεριφορά των εργαζομένων της εταιρείας στο πέρασμα δεκαετιών και ακόμη περισσότερο τα πιο πρόσφατα χρόνια (η ανάμνηση του Ν. Φωτόπουλου είναι νωπή ακόμη).
Ισως υπάρχει ένας ακόμη παράγοντας που σχετίζεται με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την εμμονή της για την ανάγκη ιδιωτικοποίησης δραστηριοτήτων που αφορούν την παραγωγή και τη διανομή ενέργειας και σε μικρές χώρες όπως η Ελλάδα, αλλά το σημείο αυτό θέλει συζήτηση. Γιατί από την άλλη πλευρά, η διαχρονική συμπεριφορά των συνδικαλιστών της εταιρείας προσφέρει άφθονα επιχειρήματα σε όσους υποστηρίζουν την ανάγκη ιδιωτικοποίησής της, ή της απόσπασης δραστηριοτήτων από αυτήν. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η ΔΕΗ, ως η μεγαλύτερη και βασικότερη βιομηχανία της χώρας, πρωτοστάτησε στην αλλοτρίωση των ΔΕΚΟ. Από οργανισμούς που ιδρύθηκαν για κάλυψη συγκεκριμένων αναγκών και προσφορά εξίσου συγκεκριμένων υπηρεσιών ή έργου, σε οργανώσεις εξασφάλισης των συμφερόντων και των απαιτήσεων των τυχερών απασχολουμένων σε αυτές. Πολύ συχνά με ρουσφέτια ή ευεργετικές διατάξεις οικογενειοκρατίας και εντοπιότητας!
Η ΔΕΗ ιδρύθηκε το 1950 με τη βοήθεια ή και κατ’ επιταγήν των Αμερικανών για να γίνει ο αποκλειστικός φορέας παραγωγής και διανομής ενέργειας, αλλά και ο βασικός μοχλός της εκβιομηχάνισης της Ελλάδας. Στο πλαίσιο αυτό, απορρόφησε αρκετά γρήγορα όλες τις ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούσαν τοπικά σε όλη τη χώρα. Τώρα απειλεί με ενδεχόμενη δική της οικονομική κατάρρευση να παρασύρει μαζί της και όλη την ελληνική οικονομία, κάτι που κατάλαβε έγκαιρα και αρκετό καιρό πριν γίνει πρωθυπουργός ο Κυρ. Μητσοτάκης και μαζί του και ο αρμόδιος υπουργός Κ. Χατζηδάκης. Οπως φαίνεται, δεν το θέλει να το αντιληφθεί ακόμη (φυσιολογικό γιατί θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις για την πολιτική του) ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την πλευρά τους, οι συνδικαλιστές μάλλον το έχουν καταλάβει, αλλά δεν θέλουν να το παραδεχθούν προκειμένου να διατηρήσουν κεκτημένα και θα δώσουν μάχη γι’ αυτά.
Η διάσωση, πάντως, της ΔΕΗ δεν είναι εύκολη υπόθεση στις σημερινές συνθήκες. Κανείς δεν μιλάει για τις αυστηρές περιβαλλοντικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης που, μεταξύ άλλων, έχουν τριπλασιάσει και τετραπλασιάσει το κόστος της αγοράς ρύπων από τη ΔΕΗ, αλλά και για τις ακόμη αυστηρότερες που θα ληφθούν όπως έχει ήδη προαναγγείλει η νέα πρόεδρος της Κομισιόν, καθώς οι κλιματικές συνθήκες αλλάζουν ταχύτατα προς το χειρότερο. Αλλωστε, εντείνεται και η κοινωνική πίεση στην Ευρώπη προς αυτή την κατεύθυνση της διάσωσης του πλανήτη. Αρα, αρκετές δραστηριότητες της ΔΕΗ που μολύνουν το περιβάλλον πρέπει να θεωρούνται καταδικασμένες, παρά τις όποιες αντιδράσεις. Ταυτόχρονα, όμως, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη πλέον να στραφεί προς καθαρές μεθόδους παραγωγής ενέργειας.
Με αυτή την έννοια, είναι άξιον απορίας γιατί κανείς δεν μιλάει για την περίπτωση της Μακρονήσου. Είναι αρκετά μεγάλη, κρατικής ιδιοκτησίας (άρα δεν απαιτούνται απαλλοτριώσεις), βρίσκεται δίπλα στην Αττική, πάνω στους αέρηδες του Κάβο Ντόρο και περιμένει να γεμίσει ανεμογεννήτριες. Τα δύο στρατόπεδα και το θέατρο μπορούν φυσικά να διατηρηθούν ως χώροι μνήμης και τιμής για όσους θέλουν να θυμούνται τον εμφύλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου