"Tο bonus είναι το πρώτο σκαλοπάτι στην διαχρονική προσπάθεια της εργοδοσίας για σύνδεση του μισθού με την βαθμολογία"

Συνάδελφοι, 
Επειδή η ….ελευθεριότητα της Επιχείρησης/Διοίκησης, με βάση την οποία χορηγούνται τα bonus έφτασε στα όρια της ελεημοσύνης: 
Ø Των 200 (διακοσίων) Ευρώ bonus προς την μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων (και αυτών που εργάζονται στην πρώτη γραμμή, που τρέχουν στις φυσικές καταστροφές, που τους ξυπνάνε την νύχτα και τρέχουν για χειρισμούς, που παίρνουν δουλειά στο σπίτι, που, που...),
Ø Των 0 (μηδέν) Ευρώ bonus προς μη αρεστούς/παροπλισμένους ή όπως αλλιώς θέλετε, Επειδή η ….ελευθεριότητα της Επιχείρησης/Διοίκησης φάνηκε ανοιχτοχέρα : 
Ø με μερικές χιλιάδες Ευρώ επί δικαίων και αδίκων (ο νοών, νοείτω), ανάλογα και αυστηρά με το γαλόνι/ανάθεση 
Επειδή η ….ελευθεριότητα της Επιχείρησης/Διοίκησης, υλοποιήθηκε με γνώμονα την ...δίκαιη κατανομή, επειδή η δικαιοσύνη αποτελεί δομικό στοιχείο του….«ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» (κατά ορολογία ΣΥΡΙΖΑ), όπως άλλωστε και η διαφάνεια, μήπως να μαθαίναμε και τα αντίστοιχα ποσά που θα εισπράξουν τα μέλη του Δ.Σ, οι Γ. Δ/ντές κλπ; Έτσι για την ιστορία! Συνάδελφοι, το bonus είναι το πρώτο σκαλοπάτι στην διαχρονική προσπάθεια της εργοδοσίας για σύνδεση του μισθού με την βαθμολογία και εν τέλει με την παραγωγικότητα. 
Είναι εργαλείο χειραγώγησης, διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, εντατικοποίησης που τελικά οδηγεί στον ατομικό μισθό παρακάμπτοντας τις Συλλογικές Συμβάσεις για ίσο μισθό για ίση εργασία, δηλαδή το αυριανό μισθολόγιο του ΑΔΜΗΕ. Όταν αναλαμβάνεις να διαχειριστείς τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης είτε είσαι φιλελεύθερος είτε αυτοαποκαλείσαι «αριστερός», τα ίδια αντιλαϊκά εργαλεία θα αξιοποιήσεις. Διαχείριση του καπιταλισμού προς όφελος των εργαζομένων ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει. 
Η πόρτα που άνοιξε την δεκαετία του 90 με την απελευθέρωση της αγοράς ηλ. ενέργειας οδήγησε στην ιδιωτικοποίηση, εντατικοποίηση, εργολαβοποίηση κλπ τόσο στον ΑΔΜΗΕ όσο και γενικότερα στον Όμιλο ΔΕΗ. 
Καταλύτης σε αυτή την πορεία ήταν η στάση, η πολιτική της πλειοψηφίας του συνδ. Κινήματος αλλά και των εκπροσώπων των εργαζομένων στα ΔΣ (άφαντων τον περισσότερο καιρό) των εταιρειών, στην λογική της αποδοχής των τετελεσμένων, του μικρότερου κακού, της συμφωνίας τους με τις κορυφαίες στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, της συμφωνίας τους στο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, της αποδοχής τους στην διάλυση των εργασιακών σχέσεων κλπ. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει αποτελέσματα είναι αυτός της αγωνιστικής συμπόρευσης με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με την Αγωνιστική Συνεργασία, για να διεκδικήσουμε όσα μας έκλεψαν τα τελευταία χρόνια.