Ζώστηκαν
τα άρματα εδώ στην Δυτική Μακεδονία, άνθρωποι της πολιτικής, άνθρωποι της αυτοδιοίκησης,
συνδικαλιστές και κραυγάζουν «ή ταν ή επι τας».
Η μάχη αυτή δεν έχει ως στόχο την ματαίωση της «Μικρής ΔΕΗ»
αφού για να γεννηθεί βοήθησαν όλοι αυτοί στην την τεχνητή διεργασίας της
κυοφορίας της.
Για αυτό και οι αναγγελίες τόσων έργων, που ούτε το 1/3 δεν
αναγγέλθηκε στην διάρκεια της 4ετίας. Προσβολή νοημοσύνης του πολίτη, ατιμώρητη
βέβαια.
Τέσσερα χρόνια μια γεωγραφική περιοχή του Δήμου Κοζάνης, ο
Ελλήσποντος, ξεχασμένος και ξεγραμμένος. Δύο μήνες πριν τις εκλογές ήρθε ένα
φορτηγό με πίσσα να κλείσει κάποιες τρύπες στην άσφαλτο στα τοπικά
διαμερίσματα. Προσβολή και ύβρις προς τους «χωριάτες» από τη δημοτική αρχή.
Είμαι περήφανος για το κόμμα μου (ΠΑΣΟΚ) δήλωσε
μεγαλοσυνδικαλιστής της περιοχής, ο οποίος ζώστηκε κι αυτός τα άρματα. Εναντίων
ποίου; Του κόμματός του;
Ύψιστη προσβολή προς τον τόπο που ζούμε και προς το εργατικό
δυναμικό.
Στρατηγικό επενδυτή προτείνει η ανεξάρτητη υποψήφια
περιφερειάρχης, πρόσφατη δηλωμένη θέση του πολιτικού που την πρότεινε και την
επέβαλε. Πριν λίγα χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι ζώστηκαν τα ίδια άρματα
προασπιζόμενοι τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ. Τώρα άρχισαν να βλέπουν τον
κίνδυνο των τσιφλικιών που θα δημιουργηθούν από τα κτήματα των απαλλοτριώσεων
που θα περάσουν στους ιδιώτες ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ
Τα έγραφαν τότε κάποιοι νέοι επιστήμονες, πολύ δικό μου
πρόσωπο ένα από αυτά που απολύθηκε από την διαχειριστική αρχή, όταν ανέλαβε προϊσταμένη
της διαχειριστής αρχής, η υποψήφια, η οποία υποσχέθηκε(τουλάχιστον) τα
δεδουλευμένα, αλλά το ξέχασε όταν μετακόμισε προς τας Αθήνας και έμεινε
απλήρωτη. Μεγάλη τιμή, να χρωστά δεδουλευμένα η περιφέρεια και μάλιστα σε
ανέργους ως σήμερα!
Η ΔΕΗ, παρά τις παθογένειές της, παρά τις αστοχίες, παρά τα
λάθη, που πρόσωπα έπραξαν και δημιούργησαν, ήταν και είναι ζωτικός παράγοντας
για τον τόπο. Όχι μόνο για τους εργαζόμενους αλλά για όλους τους παρελκόμενους
φορείς που εξαρτώνται από αυτή. Αυτοί
που συνέβαλαν να φτάσουμε στην μικρή ΔΕΗ, αυτοί που συνεργάστηκαν, ανέχτηκαν,
σιώπησαν είτε σκόπιμα είτε από αδιαφορία, φόρεσαν την μάσκα του πολεμιστή. Οι
απόκριες στην Κοζάνη τελείωσαν αλλά οι στολές δεν βγήκαν. Εδώ δεν υπάρχουν προσβολές και άλλα. Η ενοχή
γράφεται στην ιστορία!
Όλο αυτό το σάπιο, παθογόνο, σαθρό οικοδόμημα, πολιτικό ή
αυτοδιοικητικό, το υπηρέτησαν τα ίδια πρόσωπα που σήμερα θέλουν να το
υπηρετήσουν εκ νέου, για να το αλλάξουν, έχοντας ως πρόσχημα κάποια καινούργια
πρόσωπα.
Πλαστό, λένε το δίλλημα μνημόνια ή αντιμνημόνια – μνημονιακοί
ή αντιμνημονιακοί.
Σαφώς και είναι πλαστό γιατί για τις κοινωνίες ένα είναι το
πρόβλημα. Η λαίλαπα που βιώνουν, και σαφώς θέλουν αυτή η λαίλαπα να εξαφανιστεί
και να πάει στον αγύριστο.
Το δίλλημα είναι στις κορυφές της πολιτικής, της
αυτοδιοίκησης και του συνδικαλισμού. Ή είσαι με την κοινωνία ή με τους
δανειστές! Στην θεωρία όλοι είναι με την κοινωνία αλλά με τις πράξεις του ο
καθένας τοποθετείται από την κοινωνία στην μεριά που οι πράξεις του τον
κατατάσσουν!
Όταν μια κοινωνία, βρίσκεται ζωσμένη από έλη και βάλτους,
όση προσπάθεια και αν κάνει να πάει μπροστά, να παράγει, να δημιουργήσει δεν θα
τα καταφέρει. Θα βαλτώνει και θα πατώνει. Βδέλλες, κουνούπια, λάσπη και
ασθένειες παράγουν τα έλη. Όση δύναμη και να έχουν οι νέοι, όσο καθαροί κι αν
είναι, στην προσπάθεια να πάνε μπροστά, ανατρέποντας τα εμπόδια δεν θα
καταφέρουν τίποτα. Θα κολλήσουν στην λάσπη, θα βρωμίσουν και θα χρειάζονται
βαρκούλες της εξουσίας ή σωστικά συνεργεία εξουσίας να πάνε απέναντι.(αντίτιμο:
σιωπή και υποταγή στις εντολές)
Ένας είναι ο τρόπος. Οι νέοι, ο καθένας χωριστά και όλοι
μαζί να λειτουργήσουν ως ξηραντήρες! Να αποξηράνουν σιγά -σιγά το έλος, να
αυξηθεί ο ζωτικός χώρος κίνησης και παραγωγής.
Το ξέρει όμως η εξουσία και αμέσως ενεργεί. Στέλνει θολά
ποτάμια να παρασύρουν στο έλος, αυτούς τους ανυπάκουους νέους.
Το όχι θέλει ακριβό τίμημα. Σκληρό αγώνα και προσπάθεια.
Θέλει θυσίες και μάτωμα. Για αυτό και όλοι αυτοί ηγέτες και ηγετίσκοι το όχι
που τους επιβάλει η κοινωνία να πούνε και που είναι το ύψιστο χρέος του στο
τέλος βρίσκεται εκεί που λέει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. «Το ΟΧΙ κοιμήθηκε στην
αγκαλιά του ΝΑΙ»
Στην αγκαλιά της μεθυστικής εξουσίας και τα άρματα γίνανε
μπουρνούζι για να κρύβουν την γύμνια.
Το όχι της μάχης είναι γυμνό, για να φαίνονται οι πληγές, τα
τραύματα και οι φουσκωμένες φλέβες της δίκαιας οργής…
Αν δεν αποξηρανθούν οι νάνοι της πολιτικής, σε όλα τα
επίπεδα εξουσίας, πολιτική, αυτοδιοίκηση, συνδικαλισμός, δημοσιογραφία και…
και… τότε το παρών και το μέλλον των κοινωνιών και των ανθρώπων θα είναι το
έλος και η ελονοσία……….
Χρέος ύψιστο των νέων της χώρας, αντί να την εγκαταλείπουν,
αντί να συμβιβάζονται, αντί να ανέχονται, αντί να συνεργάζονται και να
συναινούν στην ύπαρξη του βάλτου, είναι το τέλος του βάλτου. Ή τέλος ή τέλμα!
Η επιλογή δική τους…
Το όχι κοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι, όπως λέει κι ένα
τραγούδι του Λουδοβίκου. Στην μεθυστική αγκαλιά της εξουσίας δηλαδή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου