Τα Τρία Δις Ευρώ Χρέη προς την ΔΕΗ Απεικονίζουν το Δράμα της Ελληνικής Κοινωνίας

Αποτέλεσμα εικόνας για δραμα ελληνικης οικογενειαςΠολλοί εκ των τεχνοκρατών και των συμβούλων στην χώρα μας και στην ευρωπαϊκή υπερδομή κυριαρχούνται από την πεποίθηση ότι στα περισσότερα νοικοκυριά οι τοίχοι, τα ντουλάπια, οι αποθήκες και, ενίοτε, ακόμη και τα πηγάδια, στην εκτός Αθηνών και μεγάλων πόλεων Ελλάδα, κρύβουν δεσμίδες από χαρτονομίσματα των 500 ευρώ. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, υφίσταται και ειδικό καθεστώς ελέγχου του εν λόγω αξιογράφου.

Η πραγματικότητα δυστυχώς για όλους εμάς, αλλά και για τους πολιτικούς που ενστερνίζονται τέτοιες απόψεις, επιπόλαιες και αβάσιμες, είναι τελείως διαφορετική. Προκύπτει άλλωστε και από την παρούσα ειδησιογραφία εν μέσω του θέρους.

Τρία δις. ευρώ δηλώνει η διοίκησις της ΔΕΗ ότι είναι ανεξόφλητα, αν και ληξιπρόθεσμα, από επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Αντιστοιχούν σε 1,5 εκατ. καταναλωτές, που δεν έχουν προχωρήσει στον ευνοϊκό, σε κάθε περίπτωση, διακανονισμό των 36 δόσεων που προσφέρει η Δημόσια Επιχείρησις Ηλεκτρισμού. Ταυτοχρόνως, 450.000 καταναλωτές τελούν στον εν λόγω διακανονισμό, το χρέος των οποίων δεν υπολογίζεται στα προαναφερθέντα 3 δις.

Βέβαια εδώ οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ένα μικρό σχετικά ποσοστό, αλλά πολύ σημαντικό για το συνολικό ύψος της οφειλής προς τη ΔΕΗ (με εκτιμήσεις να το τοποθετούν κοντά στα 500εκ. ευρώ) προέρχεται από ευκατάστατους καταναλωτές οι οποίοι επωφελούνται ανερυθρίαστα από τη γενικότερη κατάσταση παράλυσης που υπάρχει για να μην εξοφλούν τις οφειλές τους προς τη ΔΕΗ, είτε μέσω κλεισίματος και απενεργοποίησης της ηλεκτρικής παροχής σ’ ένα ή και περισσότερα στον από τ’ ακίνητα που διαθέτουν, ή μέσω συστηματικής ρευματοκλοπής που ‘κανονίζεται’ με το αζημίωτο ασφαλώς από ασυνείδητους υπαλλήλους του ΔΕΣΜΗΕ και της ΔΕΗ που εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους εν λόγω οργανισμούς. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η διοίκηση της ΔΕΗ θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει και χωρίς χρονοτριβή και να διακόπτει άμεσα την παροχή και να στέλνει τους επίορκους υπαλλήλους στον Εισαγγελέα. Πραγματικά δεν μπορεί να υπάρξει ανοχή ούτε κοινωνική αλληλεγγύη σε τέτοιες περιπτώσεις οι οποίες προσβάλλουν και προκαλούν τους συνεπείς, αν και πτωχούς, καταναλωτές.

Η κατάστασις των νοικοκυριών στην Ελλάδα, μετά από 6 χρόνια συντριπτικής υφέσεως, κατά τη διάρκεια της οποίας όπως είναι γνωστό απωλέσθη το 25% του ΑΕΠ της χώρας, και τριών συνεχών χρόνων αρνητικής ανάπτυξης (αποπληθωρισμού), περιγράφεται με ακόμη μεγαλύτερη επάρκεια αν λάβουμε υπ’ όψιν τα στοιχεία ερεύνης του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ). Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΙΟΒΕ, τα δύο τρίτα των νοικοκυριών, ή το 66% του συνόλου, ευρίσκονται πλέον στα όρια της φτώχειας, για τα ευρωπαϊκά εννοείται δεδομένα. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές παραλλήλως επιχειρήσεων και νοικοκυριών στην Εφορία, συμφώνως προς τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών, έχουν ξεπεράσει τα 83 δις. ευρώ και κινούνται με ταχύτητα στα 90 δις. ευρώ μέχρι το τέλος του έτους.

Τέλος αξίζει να αναφερθεί ότι τα μη εξυπηρετούμενα («κόκκινα») δάνεια προς τις τράπεζες έχουν φθάσει τα 110 δις ευρώ και διογκώνονται. Το χειρότερο για την Ελληνική οικονομία και το μέσο νοικοκυριό είναι ότι στο «κατώφλι» του προβλέπονται και νέες μειώσεις στις συντάξεις, σε περίπτωση που ενεργοποιηθεί το «δημοσιονομικό φρένο» («κόφτης») σε μισθούς και συντάξεις οριζόντια, αν δεν οδηγηθούμε στον παράλογο στόχο που έχει τεθεί για 3% πλεονάσματα. Στην Γουώλ Στρήτ και στο City του Λονδίνου, τα κυρίως χρηματιστηριακά και οικονομικά κέντρα του πλανήτη, όταν μιλούν για την Ελλάδα, την χαρακτηρίζουν ως τη χώρα που έχει υποστεί το «σπιράλ του θανάτου»

Άραγε θα υπάρξει αφύπνιση και η κατάρτιση ενός δικού μας σχεδίου ανάπτυξης με στόχο να ξεπερασθεί η κρίση και να εισέλθει η χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά; Μέχρι πότε τα Μνημόνια, ιδίως το τρίτο και πλέον επώδυνο της 13/7/2015, θα χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για να εμποδίζουν την ανάληψη πρωτοβουλιών και τη διατύπωση ενός εθνικού σχεδίου δράσης; Πάντως οι τελευταίες κυβερνητικές εξαγγελίες περί ανάπτυξης δεν πείθουν ουδόλως αφού δεν στηρίζονται σε κάποιο συγκεκριμένο και μελετημένο σχέδιο. Οι δε συντελεστές της ίδιας κυβέρνησης, ευρίσκονται σε καθεστώς πλήρους σύγχυσης, διαφωνώντας μεταξύ τους και ουσιαστικά εξορκίζοντας κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη.