Ο συνδικαλισμός της καλτσοδέτας

του Πασχάλη Τσολάκη

«Tη δεκαετία του ’80 στις μεγάλες απεργίες των ναυτεργατών του Λίβερπουλ, εμφανίστηκαν εργατοπατέρες, «συνδικαλιστές» κομψών αναδιπλώσεων ή άκομψων συναλλαγών, που επιχείρησαν με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, ­αυτή την παγκοσμίως δοκιμασμένη μέθοδο,­ να αποδυναμώσουν και να εκφυλίσουν ένα απεργιακό κίνημα μηνών, που αφορούσε στην επιβίωση χιλιάδων ανθρώπων.

Ανάμεσα σε αυτούς κι ένας, ονόματι Garter (Garter = καλτσοδέτα) που κατά δυστυχή σύμπτωση, ταύτισε την
ελαστικότητα του ονόματός του με την ελαστική συνείδηση, κληροδοτώντας ένα συνδικαλιστικό νεολογισμό.

Από τότε, όσοι μασκαρεύονται συνδικαλιστές, φορώντας την εσθήτα του εργατοπατέρα πάνω από το κουστούμι του εκκολαπτόμενου πολιτικάντη και του κομματικού φερέφωνου, ταξινομούνται δικαιωματικά στη συνομοταξία των συνδικαλιστών της καλτσοδέτας.

 Χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους, η πολιτική και σπονδυλική ευκαμψία, η ελαστική συνείδηση, η γλοιώδης συμπεριφορά και η διγλωσσία. Είναι οι διαδρομιστές που αντικατέστησαν τους αγώνες των δρόμων και κρυφομιλούν στους διαδρόμους.

Η πράξη και η συμπεριφορά του συνδικαλιστικού κινήματος την τελευταία πενταετία, για το χώρο της ΔΕΗ τουλάχιστον, ταυτίστηκε απόλυτα με το χαρακτηρισμό «ο συνδικαλισμός της καλτσοδέτας»

Οι εργαζόμενοι, στα χρόνια των στημένων μνημονίων μόνο έχασαν! Ρίχτηκαν κάποιες τουφεκιές για το θεαθήναι, προβάλλοντας τες ως οι μάχες των μαχών και εγκατέλειπαν με την ουρά στα σκέλια.

Τελευταία επιστρατεύτηκε το σύνολο των εργαζομένων της ΔΕΗ. Μια επιστράτευση που θα ήταν ισόβια αν δεν άλλαζε η κυβέρνηση των συμφερόντων.

Τα όρια του συνδικαλισμού είναι συγκεκριμένα. Διαπραγματεύεται καλύτερους όρους δουλειάς και ζωής. Κάποιοι όμως τον έκαναν σκαλοπάτι κομματικής, προσωπικής προβολής και απολαβών.

O συνδικαλισμός πρέπει να βγει απ’ το σφιχτό κλοιό της καλτσοδέτας, να αποκρούσει τους νάνους της κομματικής αναρρίχησης, να επανακτήσει την φερεγγυότητα του για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων.

Αυτό μπορούν να το επιβάλλουν οι εργαζόμενοι, αρκεί να  συνειδητοποιήσουν πως ήρθε η εποχή του μεγάλου θυμού. Ήρθε ο καιρός των εργατικών συνδικάτων και συνδικαλιστών, και όχι των κομματικων, των μνημονιακών, των συνδιαχειριστών και…

Με αφορμή την απεργία των εργαζομένων σε εργολάβους, δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα για τους συνδικαλιστές, για τις κατά τόπους διευθύνσεις της ΔΕΗ, την ιεραρχίας της, αλλά και την μέχρι τώρα περίεργη σιωπή και αδράνεια των πολιτικών και αυτοδιοικητικών προσώπων της περιοχής. Υπάρχουν ομφάλιοι λώροι με τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα;

Ελέγχουν ή ενημερώνονται θεσμικά οι συνδικαλιστές εάν εφαρμόζονται οι συμβάσεις των έργων;

Κατήγγειλαν ποτέ, ότι ενώ οι εργολάβοι υποχρεούνται να μεταφέρουν οι ίδιοι το προσωπικό τους, μεταφέρονται με τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα της ΔΕΗ;

Έλεγξαν ποτέ αν παρέχουν οι εργολάβοι τα μέσα και τα εφόδια που αναφέρουν οι συμβάσεις ή μήπως τα παρέχει η ΔΕΗ;

Ερεύνησαν ποτέ την αναγκαιότητα ή την χρησιμότητα κάποιων έργων ή αν το ποσό που δαπανήθηκε θα αποσβεστεί;

Έλεγξαν τον τρόπο προμηθειας υλικών για να δούν μήπως υπάρχουν ευνοούμενοι και μη προμηθευτές;

Έλεγξαν αν οι εργολάβοι επιλέγουν το προσωπικό ή δέχονται προτάσεις και εντολές από κάποιους κι αν χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες του έργου!

Γίνεται οι συνδικαλιστές να είναι και εκπρόσωποι των εργαζομένων και ελεγκτές των εργαζόμενων!

Πολλά τα ερωτήματα αλλά δεν υπάρχουν απαντήσεις…

Οι συνδικαλιστές δεν βλέπουν και δεν ακούν για να μπορούν να κάνουν τα ρουσφετάκια τους και τα παιχνίδια τους, με τους πρόθυμους της ιεραρχίας και τα τσιράκια τους… μια ιδιότυπη συν διαχείριση με υψηλή εποπτεία, ισορροπημένη με την εκκωφαντική σιωπή…

Ας αναλογιστούν οι εργαζόμενοι και οι εργολάβοι ποιους συμφέρει η σιωπή τους…

Υ.Γ:  Χρέος της νέας κυβέρνησης να θεραπεύσει όλες αυτές τις παθογένειες και τα κακώς κείμενα. Το κόστος αυτής της θεραπείας είναι μηδενικό. Ο μόνος της αντίπαλος είναι οι πρώην κομματικές και νυν μνημονιακές αντιλήψεις και πρακτικές που επικρατούν.

Αν αυτή η θεραπεία επιτευχθεί θα είναι απόλυτο το κέρδος για την κυβέρνηση, για τη ΔΕΗ, για τους εργαζόμενους, αλλά και για την κοινωνία ολάκερη.

Οι μικρές αλλαγές είναι αυτές που ανοίγουν τον δρόμο  για τις πολύ μεγάλες, διδάσκει η ιστορία…