Του Χάρη Φλουδόπουλου
Η είδηση είναι προχθεσινή και έρχεται από τη γειτονική Ιταλία όπου βρίσκονται σε εξέλιξη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την ελβετική Glencore και την αμερικανική Alcoa για να κρατηθεί στη ζωή η βιομηχανία αλουμινίου στη Σαρδηνία και να συνεχίσει να λειτουργεί υπό τον έλεγχο των Ελβετών (η Alcoa έχει ανακοινώσει ότι σταματά τη λειτουργία του). Σημείο αιχμής που δεν επιτρέπει την επίτευξη συμφωνίας είναι το ενεργειακό κόστος.
Για ποιο λόγο δεν υπογράφει ακόμη η Glencore; Διότι όπως αναφέρει το Platts, η ιταλική κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα 10ετές συμβόλαιο σταθερής προμήθειας σε τιμή κάτω από τα 25 ευρώ τη μεγαβατώρα. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει ότι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι στα 35 ευρώ η μεγαβατώρα. Το εργοστάσιο που απασχολούσε πάνω από 1000 εργαζόμενους παραμένει κλειστό από το 2012.
Τα όσα συμβαίνουν στην Ιταλία, βοηθούν να γίνει καλύτερα αντιληπτή η δυσκολία των μεγαλύτερων καταναλωτών ενέργειας στην Ελλάδα να υπογράψουν τα συμβόλαια που έχει προτείνει η ΔΕΗ και μάλιστα όχι μετά από διαπραγματεύσεις αλλά κατόπιν εισήγησης του βασικού μετόχου δηλαδή του Δημοσίου. Στην περίπτωση αυτή εμπίπτει η υπό κρατικό έλεγχο βιομηχανία νικελίου ΛΑΡΚΟ, η οποία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα.
Ενδεικτική του αδιεξόδου, είναι η επιστολή που έστειλε στις 9 Φεβρουαρίου ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Λάρκο Κ. Μπομπής προς τη διοίκηση της ΔΕΗ ανακοινώνοντας ότι η βιομηχανία δεν υπογράφει τα τιμολόγια που εγκρίθηκαν από τη Γ.Σ. του Δεκεμβρίου.
Όπως υπογραμμίζει ο κ. Μπομπής υπάρχει κίνδυνος, εάν η Λάρκο αποδεχθεί τα τιμολόγια και υπογράψει τότε να βρεθεί εκ νέου υπόλογη για θέματα κρατικών ενισχύσεων και μάλιστα χωρίς η τιμή που προσφέρεται να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της βιομηχανίας, όπως φαίνεται και από τις τιμές που ισχύουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η πλευρά της ΔΕΗ έχει δηλώσει ότι όλοι οι μεγάλοι καταναλωτές (και η Λάρκο) πλην ενός έχουν υπογράψει τα νέα προσωρινά τιμολόγια της Γενικής Συνέλευσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μια μέρα μετά την επίμαχη Γ.Σ. της 22ας Δεκεμβρίου, ο κ. Μπομπής με επιστολή του προς τη ΔΕΗ, είχε επαναλάβει την ανάγκη να εξευρεθεί λύση μέσω ουσιαστικών διαπραγματεύσεων και ενδεχομένως με προσφυγή στη διαιτησία εφόσον αποβούν άκαρπες, για να εισπράξει η ΛΑΡΚΟ την αδιαλλαξία της ΔΕΗ.
Στην ίδια επιστολή η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ υπογράμμιζε εκ νέου την ανάγκη να καθοριστεί «ειδικό εξατομικευμένο τιμολόγιο» που θα προκύψει μετά από διαπραγματεύσεις και θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα και των δύο εταιρειών.
Επί της ουσίας, και η κρατική ΛΑΡΚΟ ζητεί από τη ΔΕΗ να προσεγγίσει με διαφορετικό τρόπο το ζήτημα των τιμολογίων για τη βαριά βιομηχανία, κατά το πρότυπο που είχε τεθεί και από το ΣΕΒ: όχι με αποφάσεις του Δημοσίου που μπορούν να θεωρηθούν ως κρατικές ενισχύσεις αλλά μετά από διεξοδική και εξειδικευμένη συζήτηση με τους πελάτες της.
Ειδικά για τη ΛΑΡΚΟ μια έκπτωση όγκου για 5 χρόνια, και τιμή στα 56 ευρώ όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 35 και για τις βιομηχανίες νικελίου ακόμη πιο χαμηλά, δε λύνει το πρόβλημα. Ιδιαίτερα όταν η εταιρεία χρωστάει σχεδόν 150 εκ. ευρώ και με τα τιμολόγια που προτείνει η ΔΕΗ το μόνο που γίνεται είναι να συνεχίζεται η συσσώρευση χρεών.
Η είδηση είναι προχθεσινή και έρχεται από τη γειτονική Ιταλία όπου βρίσκονται σε εξέλιξη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την ελβετική Glencore και την αμερικανική Alcoa για να κρατηθεί στη ζωή η βιομηχανία αλουμινίου στη Σαρδηνία και να συνεχίσει να λειτουργεί υπό τον έλεγχο των Ελβετών (η Alcoa έχει ανακοινώσει ότι σταματά τη λειτουργία του). Σημείο αιχμής που δεν επιτρέπει την επίτευξη συμφωνίας είναι το ενεργειακό κόστος.
Για ποιο λόγο δεν υπογράφει ακόμη η Glencore; Διότι όπως αναφέρει το Platts, η ιταλική κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα 10ετές συμβόλαιο σταθερής προμήθειας σε τιμή κάτω από τα 25 ευρώ τη μεγαβατώρα. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει ότι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι στα 35 ευρώ η μεγαβατώρα. Το εργοστάσιο που απασχολούσε πάνω από 1000 εργαζόμενους παραμένει κλειστό από το 2012.
Τα όσα συμβαίνουν στην Ιταλία, βοηθούν να γίνει καλύτερα αντιληπτή η δυσκολία των μεγαλύτερων καταναλωτών ενέργειας στην Ελλάδα να υπογράψουν τα συμβόλαια που έχει προτείνει η ΔΕΗ και μάλιστα όχι μετά από διαπραγματεύσεις αλλά κατόπιν εισήγησης του βασικού μετόχου δηλαδή του Δημοσίου. Στην περίπτωση αυτή εμπίπτει η υπό κρατικό έλεγχο βιομηχανία νικελίου ΛΑΡΚΟ, η οποία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα.
Ενδεικτική του αδιεξόδου, είναι η επιστολή που έστειλε στις 9 Φεβρουαρίου ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Λάρκο Κ. Μπομπής προς τη διοίκηση της ΔΕΗ ανακοινώνοντας ότι η βιομηχανία δεν υπογράφει τα τιμολόγια που εγκρίθηκαν από τη Γ.Σ. του Δεκεμβρίου.
Όπως υπογραμμίζει ο κ. Μπομπής υπάρχει κίνδυνος, εάν η Λάρκο αποδεχθεί τα τιμολόγια και υπογράψει τότε να βρεθεί εκ νέου υπόλογη για θέματα κρατικών ενισχύσεων και μάλιστα χωρίς η τιμή που προσφέρεται να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της βιομηχανίας, όπως φαίνεται και από τις τιμές που ισχύουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η πλευρά της ΔΕΗ έχει δηλώσει ότι όλοι οι μεγάλοι καταναλωτές (και η Λάρκο) πλην ενός έχουν υπογράψει τα νέα προσωρινά τιμολόγια της Γενικής Συνέλευσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μια μέρα μετά την επίμαχη Γ.Σ. της 22ας Δεκεμβρίου, ο κ. Μπομπής με επιστολή του προς τη ΔΕΗ, είχε επαναλάβει την ανάγκη να εξευρεθεί λύση μέσω ουσιαστικών διαπραγματεύσεων και ενδεχομένως με προσφυγή στη διαιτησία εφόσον αποβούν άκαρπες, για να εισπράξει η ΛΑΡΚΟ την αδιαλλαξία της ΔΕΗ.
Στην ίδια επιστολή η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ υπογράμμιζε εκ νέου την ανάγκη να καθοριστεί «ειδικό εξατομικευμένο τιμολόγιο» που θα προκύψει μετά από διαπραγματεύσεις και θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα και των δύο εταιρειών.
Επί της ουσίας, και η κρατική ΛΑΡΚΟ ζητεί από τη ΔΕΗ να προσεγγίσει με διαφορετικό τρόπο το ζήτημα των τιμολογίων για τη βαριά βιομηχανία, κατά το πρότυπο που είχε τεθεί και από το ΣΕΒ: όχι με αποφάσεις του Δημοσίου που μπορούν να θεωρηθούν ως κρατικές ενισχύσεις αλλά μετά από διεξοδική και εξειδικευμένη συζήτηση με τους πελάτες της.
Ειδικά για τη ΛΑΡΚΟ μια έκπτωση όγκου για 5 χρόνια, και τιμή στα 56 ευρώ όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 35 και για τις βιομηχανίες νικελίου ακόμη πιο χαμηλά, δε λύνει το πρόβλημα. Ιδιαίτερα όταν η εταιρεία χρωστάει σχεδόν 150 εκ. ευρώ και με τα τιμολόγια που προτείνει η ΔΕΗ το μόνο που γίνεται είναι να συνεχίζεται η συσσώρευση χρεών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου