ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ: Το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου;;;

Του Δημήτρη Β. Καρέλη
Γενικού Γραμματέα
Πανελλαδικού Συλλόγου Καταμετρητών ΔΕΗ

 

Για μια ακόμη φορά το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα δείχνει την αδυναμία του να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στα γιγαντωμένα και συσσωρευμένα προβλήματα των εργαζομένων αλλά και εν γένει της Ελληνικής κοινωνίας.
Η ΓΕΝΟΠ σε μια δύσκολη συγκυρία, αδυνατεί να φανεί αντάξια του «ένδοξου» παρελθόντος και της ιστορίας της και δείχνει να την ξεπερνούν τα ίδια τα γεγονότα.
Αποφασίζει σήμερα λοιπόν, με δεδομένη την αδυναμία συνεννόησης για την εκλογή νέου Προέδρου μετά την παραίτηση του Νίκου Φωτόπουλου και με σχετικά μεγάλη πλειοψηφία την διεξαγωγή Εκλογικού Συνεδρίου, θέτοντας όμως κάποιους όρους. Καλές οι προτάσεις για τα οργανωτικά, τα οποία σίγουρα μπορούσαν να περιμένουν ή ακόμη καλύτερα να είχαν λυθεί στο προηγούμενο Συνέδριο, όμως τουλάχιστον ατυχής η αξίωση για ανάληψη «Συλλογικής ευθύνης» για τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ομοσπονδίας. Η αξίωση υπογραφής και ανάληψης συνευθύνης από την πλευρά των διοικήσεων των Πρωτοβάθμιων Σωματείων που απαρτίζουν την Ομοσπονδία, προκαλεί απορία (;) καθώς καλούνται χωρίς να έχουν ευθύνη και σίγουρα ούτε καν ενημέρωση από την πλευρά της ΓΕΝΟΠ, να βγάλουν κατά το κοινώς λεγόμενο «το φίδι από την τρύπα».
Ζητούν δηλαδή να φορτωθεί το βάρος της όποιας οικονομικής διαχείρισης του παρελθόντος, σίγουρα όχι χρηστής αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, στις πλάτες των Πρωτοβάθμιων Σωματείων – Μελών της, άρα στους ίδιους τους εργαζόμενους!
Μετά το ατόπημα της μετατόπισης της ευθύνης από το συνάδελφο Νίκο Φωτόπουλο και πάλι στα Σωματεία με τη συλλήβδην κατηγορία ότι δεν ανταποκρίνονται στις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς την Ομοσπονδία μας, πράγμα που σίγουρα δεν ισχύει καθόσον είμαι σε θέση να γνωρίζω, έρχεται και το «κερασάκι στην τούρτα» με την απαίτηση να πληρώσουμε για κάτι που δεν γνωρίζουμε, ούτε πόσο είναι, ούτε πως και για πιο λόγο δημιουργήθηκε.
Καλή η προσπάθεια ένθεν κακείθεν για τη δημιουργία εντυπώσεων και δυναμικής για δήθεν αναγέννηση του Συνδικαλιστικού κινήματος και οι αλληλοκατηγορίες για τις υπαρκτές ευθύνες, όμως είναι πολύ μακριά από το ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από την ανάκτηση της εμπιστοσύνης του κόσμου της εργασίας προς το ίδιο το κίνημα, για να βρεθούμε όλοι μαζί στην ίδια όχθη ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε σθεναρά και μόνιμα  τον ορυμαγδό των προβλημάτων που μας έχουν φορτώσει οι πολιτικοί και οι πολιτικές τους!
Είναι τώρα η ώρα της ευθύνης όλων μας, μακριά από προσωπικές τακτικές και πολιτικές, να δώσουμε τη μάχη όλοι μαζί, χαράσσοντας κοινή γραμμή κι όχι κάνοντας αντιπερισπασμούς. Οι συνάδελφοι εργαζόμενοι αλλά και η Ελληνική κοινωνία είναι σήμερα περισσότερο υποψιασμένοι απ’ όσο κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, γι’ αυτό και κάποια στιγμή θα μας ξεπεράσουν όλους, παλιούς και νέους δικαίους και αδίκους.
Μήπως αυτό όμως επιδιώκουν κάποιοι; Μήπως ονειρεύονται ή επιθυμούν  «ξαφνικούς θανάτους», στην πλάτη των ανυποψίαστων συναδέλφων; 

Είναι μήπως τούτο που ζούμε  «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου»;;;.