Του Αλέξανδρου Μερκούριου
Πολλοί είναι αυτοί που απορούν με το θράσος των συνδικαλιστών της ΔΕΗ. Όλα, όμως έχουν την εξήγησή τους. Και ίσως αυτό που εμείς οι υπόλοιποι βλέπουμε ως θράσος, εκείνοι να το αντιλαμβάνονται ως… απορία. Απορία για την επικείμενη απώλεια των κεκτημένων που τόσο απλόχερα τους προσφέρθηκαν τα περασμένα χρόνια από τα εκάστοτε κυβερνητικά συστήματα.
Κυρίως δε, αυτά του ΠΑΣΟΚ. Και γι αυτό εμφανίζεται «αγανακτισμένος» με τη σημερινή κυβέρνηση ο κ. Φωτόπουλος.
Από μέσα του πρέπει να λέει το «Πώς να το εξηγήσω» που τραγουδάει ο Βέρτης.
Προσωπικά δεν ταυτοποιώ όλους τους συνδικαλιστές της Επιχείρησης με τον κ. Φωτόπουλο, πολύ δε περισσότερο με τους εργαζόμενους. Είναι όμως ο εκπρόσωπός τους και δεν έχει αμφισβητηθεί. Κάτι που σημαίνει ότι όντως τους εκπροσωπεί. Ο κ. Φωτόπουλος, λοιπόν, όπως και παλαιότερα ο κ. Ρίζος, και άλλοι, ανήκουν στη γενιά των συνδικαλιστών που είδαν από τη μεταπολίτευση και μετά να παίρνουν λόγω της θέσης τους υπερεξουσίες. Ως συμμέτοχοι και οι ίδιοι στο ιδιότυπο ελληνικό δημόσιο της πολιτικής πελατειακής ανταλλαγής. Τους δόθηκε δικαίωμα στη διοίκηση στο όνομα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και σύντομα έφτασαν σε δύναμη αντίστοιχη με αυτή των διοικητών των οργανισμών που εκπροσωπούσαν. Με τη διαφορά ότι οι συνδικαλιστές ήταν πρακτικά ισχυρότεροι γιατί έχοντας στο τσεπάκι τους εργαζόμενους, κρατούσαν τους διακόπτες στο χέρι και τις διοικήσεις από τα...
Μαζί με τις εξουσίες ήρθε και το χρήμα. Είτε άμεσα με διάφορα επιδόματα, υπερωρίες, εκτός έδρας και έξτρα αμοιβές, είτε έμμεσα, με τη χρηματοδότηση ταξιδιών, εκδηλώσεων και πολλών άλλων σχετικών και άσχετων δράσεων. Έτσι έγιναν σταδιακά συνδικαλιστές – συνδιαχειριστές του συστήματος της πελατειακής σχέσης με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Στη δεκαετία του ’90, οι συνδικαλιστές των μεγάλων κρατικών οργανισμών, έχοντας ωριμάσει και πολιτικά, άρχισαν να επιβραβεύονται από την κυβέρνηση Σημίτη, παίρνοντας θέσεις υφυπουργών και γενικών γραμματέων. Τι λοιπόν πιο λογικό από το να πιστέψουν ότι έτσι γίνεται η δουλειά.
Τώρα λοιπόν που ο κ. Φωτόπουλος και ο κάθε κ. Φωτόπουλος, βλέπει να του παίρνουν το γλυκό από το στόμα, αντιδρά. Φανταστείτε την έκπληξή του για τη διαρροή με το θέμα για το δάνειο της ΔΕΗ προς τη ΓΕΝΟΠ. Που την έδωσε στη δημοσιότητα η ίδια η κυβέρνηση. Όπως και τις επόμενες… Ο άνθρωπος θα πρέπει να ένιωσε την απόλυτη προδοσία, για την υπαναχώρηση της κυβέρνησης. Πώς να το εξηγήσει…
Αν βέβαια σκεφτούμε ότι εδώ και τρεις δεκαετίες, πράσινες και γαλάζιες κυβερνήσεις χαϊδεύουν τη ΓΕΝΟΠ, γιατί να μην είναι λογικό να αντιδρά έτσι ο κ. Φωτόπουλος. Τουλάχιστον για τον εαυτό του και αυτούς που εκπροσωπεί. Βέβαια, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σήμερα, με ένα κράτος τεχνικά πτωχευμένο, δεν μπορεί οι συνδικαλιστές να επιμένουν σε «κεκτημένα» περασμένων δεκαετιών και να διεκδικούν χρήμα ή εξουσίες, τη στιγμή που οι περισσότεροι Έλληνες βιώνουν τα βαριά αποτελέσματα του μνημονίου. Βέβαια το ότι η εποχή των παχιών αγελάδων έχει τελειώσει πρέπει κάποιος από την κυβέρνηση να τους το εξηγήσει…
Εκτός κι αν ο κ. Φωτόπουλος έχει λόγους να πιστεύει ότι στο τέλος η στάση του θα δικαιωθεί. Και πιθανόν να έχει και λόγο στην πώληση του 17% της ΔΕΗ, ώστε να διατηρήσει και το συνδικαλιστικό του οφίκιο, αλλά και τον ισχυρό λόγο του στο Δ.Σ.
Αυτό, βέβαια, εγώ πλέον, πώς να το εξηγήσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου