Χρειάστηκε να φθάσουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης πολλοί
κλάδοι της βιομηχανίας, πριν ληφθούν μέτρα μείωσης του ενεργειακού κόστους.
Αλλά και πάλι, η ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας υπονομεύεται από πολλούς
αρνητικούς παράγοντες, όπως η φορολογία και η γραφειοκρατία, που φέρνουν
καταλυτικές διαρθρωτικές αλλαγές, τις πραγματικές επιπτώσεις των οποίων δεν
είναι εύκολο να προβλέψει κανείς.
Καταρρέουν η χαλυβουργία, η επεξεργασία αλουμινίου, η κλωστοϋφαντουργία, η ιχθυοκαλλιέργεια, ενώ άλλοι –κάποτε ισχυροί– τομείς, όπως η τσιμεντοβιομηχανία, η υαλουργία, η βιομηχανία τροφίμων, φυτοζωούν. Η βαθιά ύφεση της οικονομίας, η έλλειψη ρευστότητας, αλλά φυσικά και το υψηλό ενεργειακό κόστος, διαμορφώνουν νέο τοπίο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις τώρα άρχισε κάποια δημόσια συζήτηση για το κόστος του ρεύματος και του φυσικού αερίου στη μεγάλη βιομηχανία. Οι μεγάλες επιχειρήσεις πληρώνουν την ενέργεια πολύ ακριβότερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και υπάρχουν ευθύνες γι’ αυτό. Και συμβαίνουν όλα αυτά παρότι η βασική πηγή παραγωγής ρεύματος στην Ελλάδα, ο λιγνίτης, προσφέρεται δωρεάν. Οπως επίσης απαράδεκτο είναι ότι και το νέο κρατικό μονοπώλιο, η ΔΕΠΑ, αγοράζει ακριβά το αέριο και επιβαρύνει την οικονομία συσσωρεύοντας κέρδη. Τόσο αυτή όσο και πολύ περισσότερο η ΔΕΗ λειτουργούν με τη λογική του κάστρου, που αντιστέκεται στους εχθρούς που την πολιορκούν, απειλώντας τα προνόμια των εργαζομένων, των συνδικαλιστών, των προμηθευτών, των διοικήσεων.
Ακόμη και τα φορολογικά κίνητρα που δίνονται ώστε οι πολίτες να αλλάξουν τα αλουμίνια στα σπίτια είναι λάθος. Αναζητούν τρόπους ώστε η κατανάλωση και οι φορολογούμενοι να φορτωθούν το υψηλό κόστος ενέργειας που παράγει το κράτος! Αδικος κόπος. Θα ωφεληθούν τα εισαγόμενα αλουμίνια!
Ολες οι κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες προτιμούσαν να εμφανίζουν μεγάλα κέρδη στη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ παρά να ενισχύσουν την εγχώρια παραγωγή, ενθαρρύνοντας τις εξαγωγές, τις επενδύσεις και την απασχόληση. Διατήρησαν, μάλιστα, πολλά χρόνια σε χαμηλά επίπεδα το οικιακό ρεύμα προκειμένου να κρατήσουν χαμηλά τον τιμάριθμο. Και ήθελαν κέρδη ώστε τα κρατικά μονοπώλια να εισαχθούν στο Χρηματιστήριο και οι κυβερνήσεις να έχουν στη διάθεσή τους μεγαλύτερα κεφάλαια προς διαχείριση. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ενισχύσει την παραγωγή και την απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα, απλώς επιδίωκαν να διατηρήσουν τον κρατικό τομέα.
Ακόμα και όταν με το πρόσχημα της αποκρατικοποίησης εισάγονται κρατικές επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο, ο πραγματικός στόχος είναι η ενίσχυση της κρατικής εξουσίας που αποκτά πρόσβαση σε ιδιωτικά κεφάλαια.
Η πρόκληση που αντιμετωπίζει τώρα η ελληνική οικονομία είναι να αλλάξει το μοντέλο της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης. Οπως οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και τα κρατικά μονοπώλια πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν για να καταγράφουν μονοπωλιακά κέρδη, αλλά λειτουργούν για να καλύπτουν στη σωστή τιμή τις ανάγκες της οικονομίας. Πρέπει να συμβάλλουν στην προσέλκυση επενδύσεων, στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης από τους πελάτες τους, στον ιδιωτικό τομέα. Τα κρατικά μονοπώλια πρέπει να επιστρέψουν στην εξυπηρέτηση των σκοπών για τους οποίους δημιουργήθηκαν. Χρειάζονται εξυγίανση και κέρδη μόνον για να χρηματοδοτήσουν τις επενδύσεις τους.
Καταρρέουν η χαλυβουργία, η επεξεργασία αλουμινίου, η κλωστοϋφαντουργία, η ιχθυοκαλλιέργεια, ενώ άλλοι –κάποτε ισχυροί– τομείς, όπως η τσιμεντοβιομηχανία, η υαλουργία, η βιομηχανία τροφίμων, φυτοζωούν. Η βαθιά ύφεση της οικονομίας, η έλλειψη ρευστότητας, αλλά φυσικά και το υψηλό ενεργειακό κόστος, διαμορφώνουν νέο τοπίο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις τώρα άρχισε κάποια δημόσια συζήτηση για το κόστος του ρεύματος και του φυσικού αερίου στη μεγάλη βιομηχανία. Οι μεγάλες επιχειρήσεις πληρώνουν την ενέργεια πολύ ακριβότερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και υπάρχουν ευθύνες γι’ αυτό. Και συμβαίνουν όλα αυτά παρότι η βασική πηγή παραγωγής ρεύματος στην Ελλάδα, ο λιγνίτης, προσφέρεται δωρεάν. Οπως επίσης απαράδεκτο είναι ότι και το νέο κρατικό μονοπώλιο, η ΔΕΠΑ, αγοράζει ακριβά το αέριο και επιβαρύνει την οικονομία συσσωρεύοντας κέρδη. Τόσο αυτή όσο και πολύ περισσότερο η ΔΕΗ λειτουργούν με τη λογική του κάστρου, που αντιστέκεται στους εχθρούς που την πολιορκούν, απειλώντας τα προνόμια των εργαζομένων, των συνδικαλιστών, των προμηθευτών, των διοικήσεων.
Ακόμη και τα φορολογικά κίνητρα που δίνονται ώστε οι πολίτες να αλλάξουν τα αλουμίνια στα σπίτια είναι λάθος. Αναζητούν τρόπους ώστε η κατανάλωση και οι φορολογούμενοι να φορτωθούν το υψηλό κόστος ενέργειας που παράγει το κράτος! Αδικος κόπος. Θα ωφεληθούν τα εισαγόμενα αλουμίνια!
Ολες οι κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες προτιμούσαν να εμφανίζουν μεγάλα κέρδη στη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ παρά να ενισχύσουν την εγχώρια παραγωγή, ενθαρρύνοντας τις εξαγωγές, τις επενδύσεις και την απασχόληση. Διατήρησαν, μάλιστα, πολλά χρόνια σε χαμηλά επίπεδα το οικιακό ρεύμα προκειμένου να κρατήσουν χαμηλά τον τιμάριθμο. Και ήθελαν κέρδη ώστε τα κρατικά μονοπώλια να εισαχθούν στο Χρηματιστήριο και οι κυβερνήσεις να έχουν στη διάθεσή τους μεγαλύτερα κεφάλαια προς διαχείριση. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ενισχύσει την παραγωγή και την απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα, απλώς επιδίωκαν να διατηρήσουν τον κρατικό τομέα.
Ακόμα και όταν με το πρόσχημα της αποκρατικοποίησης εισάγονται κρατικές επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο, ο πραγματικός στόχος είναι η ενίσχυση της κρατικής εξουσίας που αποκτά πρόσβαση σε ιδιωτικά κεφάλαια.
Η πρόκληση που αντιμετωπίζει τώρα η ελληνική οικονομία είναι να αλλάξει το μοντέλο της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης. Οπως οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και τα κρατικά μονοπώλια πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν για να καταγράφουν μονοπωλιακά κέρδη, αλλά λειτουργούν για να καλύπτουν στη σωστή τιμή τις ανάγκες της οικονομίας. Πρέπει να συμβάλλουν στην προσέλκυση επενδύσεων, στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης από τους πελάτες τους, στον ιδιωτικό τομέα. Τα κρατικά μονοπώλια πρέπει να επιστρέψουν στην εξυπηρέτηση των σκοπών για τους οποίους δημιουργήθηκαν. Χρειάζονται εξυγίανση και κέρδη μόνον για να χρηματοδοτήσουν τις επενδύσεις τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου