Μπορεί να διαθέτουμε Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ), Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ), Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ), Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ), Ρυθμιστή και Λειτουργό σε Ηλεκτρισμό (ΑΔΜΗΕ, ΛΑΓΗΕ) και φυσικό αέριο (ΔΕΣΦΑ), Διαχειριστική Εταιρεία για τις Έρευνες Πετρελαίου (ΕΔΕΥ) και ημι-κρατική εταιρεία πετρελαίου (ΕΛΠΕ), αυτό όμως σίγουρα που δεν διαθέτουμε ως χώρα είναι μία συντεταγμένη στρατηγική για την ενέργεια. Στο παρελθόν (1974-1989) υπήρξε ένα Εθνικό Συμβούλιο Ενέργειας, ενώ πιο πρόσφατα (2006-2010) είχε συσταθεί το Συμβούλιο Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής (ΣΕΕΣ). Και τα δύο όργανα όσο καλά και εάν έκαναν τη δουλειά τους κάποια στιγμή αυτό-καταργήθηκαν μέσα από πράξεις ή παραλείψεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Και αυτό λέει πολλά για τον επιπόλαιο τρόπο που αρκετοί πολιτικοί αντιμετωπίζουν τα σοβαρά θέματα της ενέργειας που έχουν άμεση σχέση με την οικονομία και την ανάπτυξη.
Με την ενέργεια όμως να αποτελεί ένα πολύ κρίσιμο παράγοντα και βασικό αιμοδότη της οικονομίας, ενώ η διαθεσιμότητα της ή μη υπαγορεύει στην πράξη την λειτουργία της τεχνολογικά προσανατολισμένης κοινωνίας μας. Η «ασφάλεια ενεργειακού εφοδιασμού» που στην περίπτωση της Ελλάδας αφορά το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τον ηλεκτρισμό, η «προστασία του περιβάλλοντος» και η σταδιακή «μετάβαση» σε ένα καθεστώς μειωμένης χρήσης άνθρακα, μέσω της αυξημένης χρήσης ΑΠΕ, αποτελούν σήμερα τους τρεις πυλώνες της ενεργειακής πολιτικής της Ε. Ένωσης. Μία πολιτική την οποία όμως δεν απεδέχθησαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όταν τον περασμένο Φεβρουάριο ανέλαβε ως υπουργός ενέργειας ο σύντροφος Παναγιώτης Λαφαζάνης που κήρυττε μία πολυσχιδή, πολυεπίπεδη, πλουραλιστική και προπαντός ανεξάρτητη πολιτική λες και η χώρα ήταν πλήρως αποκομμένη από την Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Σήμερα που υπουργός είναι ο Πάνος Σκουρλέτης και η κυβέρνηση έχει κάνει στροφή 180 μοιρών έχοντας αποδεχθεί το Ευρωπαϊκό πλαίσιο, ναι μεν η ενεργειακή μας πολιτική μπορεί να χαρακτηρισθεί ως συμβατή με τις κατευθύνσεις και οδηγίες της Ε. Επιτροπής πλην όμως στερείται πλήρως συνοχής και συντονισμού ενώ δεν υφίσταται διαμορφωμένη στρατηγική σε ότι αφορά την προώθηση συγκεκριμένων επιλογών σε περιφερειακό επίπεδο. Γιατί ως γνωστό το Ευρωπαϊκό πλαίσιο προσφέρει τις γενικές κατευθύνσεις ενεργειακής πολιτικής, εναπόκειται όμως στην κάθε χώρα να διαμορφώσει τη δική της στρατηγική με γνώμονα την ενεργειακή της υποδομή, τα εγχώρια καύσιμα και τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες της. Με την Ελλάδα να αποτελεί μία εξόχως ενδιαφέρουσα περίπτωση λόγων της γεω-μορφολογίας της, της ιδιάζουσας γεωγραφικής της θέσης στην απόληξη της χερσονήσου του Αίμου, το πλούσιο σε μεταλλεύματα υπέδαφος και τις άφθονες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας που διαθέτει, η διαμόρφωση μίας εθνικής ενεργειακής στρατηγικής έπρεπε να αποτελεί υψίστη προτεραιότητα σε κυβερνητικό επίπεδο.
Εάν κρίνουμε από την αποσπασματική αντιμετώπιση από πλευράς κυβέρνησης βασικών θεμάτων που έχουν να κάνουν με την ενεργειακή ασφάλεια και τις επενδύσεις που σχετίζονται με τον ενεργειακό κλάδο γενικότερα, μία τέτοια στοχευμένη ενεργειακή στρατηγική δυστυχώς δεν υπάρχει. Αυτό δεν είναι μόνο ατυχές γιατί δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε, πόσο μάλλον να αξιοποιήσουμε τις διάφορες επενδυτικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται, αλλά είναι και επικίνδυνο γιατί στο έντονο γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην περιοχή μας με επίκεντρο τα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου και τη μεταφορά φυσικού αερίου από Ανατολή προς Δύση, εμείς απουσιάζουμε. Ενδεικτικά αναφέρουμε μία σειρά από οικονομικά βατά και τεχνικά εφικτά έργα όπως ο κάθετος άξονας φυσικού αερίου ( Vertical Corridor), ο διασυνδετήριος αγωγός φυσικού αερίου ITGI με την Ιταλία, η ηλεκτρική διασύνδεση της Κρήτης με την ηπειρωτική Ελλάδα, η ενίσχυση της ηλεκτρικής διασύνδεσης μας με την Ιταλία, πλωτοί σταθμοί LNG στη Βόρειο Ελλάδα, η υπόγεια αποθήκη φυσικού αερίου στη Νότιο Καβάλα κλπ. και ας μην αναφερθούμε στις έρευνες για υδρογονάνθρακες που έχουν μείνει τραγικά πίσω με την κυβέρνηση να αδυνατεί να στελεχώσει την ΕΔΕΥ που αποτελεί το βασικό συντονιστικό και εποπτικό όργανο. Εξαιρετικά σημαντικά projects για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας που προϋποθέτουν επενδύσεις αρκετών δισεκατομμυρίων και με αντίστοιχη δημιουργία απασχόλησης, μένουν κυριολεκτικά αναξιοποίητα.
Και εάν τέλος δεχθούμε αυτά που δηλώνει με περισσή αισιοδοξία ο πρωθυπουργός μας ότι το 2016 θα είναι το έτος αλλαγών που απαιτούνται για να βγει η χώρα από την κρίση και να μπει η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, αυτό δε μπορεί να γίνει χωρίς μία στοιχειώδη στρατηγική στον τομέα της ενέργειας. Μία στρατηγική που λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη της τις ανάγκες ενεργειακού εφοδιασμού της χώρας, τις επενδύσεις σε μεγάλα και μικρά ενεργειακά έργα, με γνώμονα τη μέγιστη αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πηγών αλλά και την αξιοποίηση των περιφερειακών ευκαιριών στην διαμετακόμιση ενέργειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου