Οι λαοί δεν κυβερνώνται με επιτάξεις και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου

Είναι, πλέον, ξεκάθαρο ότι όταν εργαζόμενοι οποιουδήποτε κλάδου, επιχείρησης ή οργανισμού απεργούν…τότε “τιμωρούνται” με επίταξη και με παρεμβάσεις των ΜΑΤ. Μια επίταξη, μάλιστα, που αποφασίζεται με διαδικασίες “fast truck” όπως και η πώληση της δημόσιας περιουσίας.

Η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ πραγματοποιεί έναν κοινωνικά υπεύθυνο και δυναμικό αγώνα χωρίς να στερήσει από κανένα

νοικοκυριό και από καμία επιχείρηση το δικαίωμα της απρόσκοπτης ηλεκτροδότησης, αυτό το δικαίωμα, δηλαδή, που δεν θα μπορεί να εγγυηθεί το ελληνικό Κράτος μετά τη συρρίκνωση και ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.

Γιατί λοιπόν κάποιοι “επιστρατεύουν” εκβιαστικά το εργαλείο της επίταξης προκειμένου να σταματήσουν μια απεργιακή κινητοποίηση που δεν υπονομεύει ούτε το κοινωνικό, αλλά ούτε και το δημόσιο συμφέρον;

Πώς προστατεύεται, άλλωστε, το δημόσιο συμφέρον και ποιος είναι αυτός που αποφασίζει για αυτό; Αν δεν είναι ο ελληνικός λαός, τότε ποιος μπορεί να είναι;

Ποιός τελικά εξυπηρετείται μέσα από την καταστολή των απεργιών;
Μα φυσικά οι ιδιώτες επιχειρηματίες-αγοραστές είτε με το μέτρο της επίταξης στις κρατικές επιχειρήσεις για να φιμωθούν οι εργαζόμενοι, είτε με την αποστολή των ΜΑΤ ώστε να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις που στοχεύουν στην απόκρουση των ομαδικών απολύσεων, όπως στη Χαλυβουργική.

Εδώ και τέσσερα χρόνια -από την υπαγωγή της Πατρίδας μας στο Μεικτό Μηχανισμό Στήριξης- η διακυβέρνηση της χώρας ασκείται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, κατάργηση του κοινωνικού διαλόγου, νομοσχέδια με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος που ψηφίζονται σε ένα μόλις άρθρο, επιτάξεις, Προεδρικά Διατάγματα δίχως την προηγούμενη έγκριση της Βουλής ενώ οι αποφάσεις που λαμβάνονται κρίνονται άλλοτε αντισυνταγματικές και άλλοτε αντίθετες με Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Συνθήκες.

Πόσο τυχαίο μπορεί να θεωρηθεί ότι από το 2010 όλες οι απεργίες κρίνονται ως παράνομες και καταχρηστικές; Η επίταξη από έσχατο μέσο μέχρι το 2009, έχει καταστεί σε πρώτιστη κυβερνητική προτεραιότητα, είναι πλέον “μόδα”.

Είναι σαφές ότι το Μνημόνιο μετατρέπει το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτός από κοινωνικό και σε δημοκρατικό έλλειμμα με τεράστιες επιπτώσεις και προεκτάσεις, που οφείλουν επιτέλους κάποιοι να αναλογιστούν πριν εξαντληθεί τελείως η “ενέργεια” της σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, ζητάμε την άμεση παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας προκειμένου να διασφαλιστούν στο ακέραιο τόσο η δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, όσο και σημαντικά δημοκρατικά δικαιώματα.