του Άρη Βατάλη
Ανεξαρτήτων Ελλήνων
Το μαγαζί προσεγμένο. Καλαίσθητο, σε μία φιλοσοφία που σίγουρα παντρεύει το παραδοσιακό με το μοντέρνο. Θα σου τραβήξει την προσοχή, όπως και να έχουν τα πράγματα γιατί δεν είναι μόνο η κατασκευή αλλά –σαφώς- και τα προϊόντα του.
Γαλακτοκομικά προϊόντα (γιαούρτι, ρυζόγαλο, κρέμες κλπ) αποτέλεσμα μιας παρασκευής που, εκτός από το αγνό Ελληνικό γάλα (εννοείται ντόπιο), έχει ως βασικό συστατικό του, ως αρχική μαγιά του, το μεράκι.
Στο Τσοτύλι Κοζάνης του 2014, μία περιοχή που δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα που μας θέλει να περνάμε μία απίστευτη και εξουθενωτική κρίση, υπάρχουν άνθρωποι
που δεν το βάζουν κάτω. Ευτυχώς.
που δεν το βάζουν κάτω. Ευτυχώς.
Πιο συγκεκριμένα, η νεαρά κυρία που ξεκίνησε να υλοποιεί την ιδέα της για το εν λόγω μαγαζί όχι μόνο είναι άξια για αυτό που κατάφερε να δημιουργήσει αλλά και για το ότι τα κατάφερε ενώ είχε να αντιμετωπίσει πλείστες «ειδικές συνθήκες». Συνθήκες δύσκολες, σε περίοδο δύσκολη και εξαιρετικά επίφοβη. Κι όμως, το τόλμησε και πιστεύω ακράδαντα πως βγήκε κερδισμένη. Μαζί της και όλοι εμείς που ως καταναλωτές έχουμε την ¨πολυτέλεια¨ να απολαμβάνουμε ντόπια παραδοσιακά προϊόντα που η παρασκευή τους ξεκινά και τελειώνει σε έναν τόπο. Σε έναν τόπο που παράγει την εξαιρετική πρώτη ύλη για να μπει έπειτα στην παραγωγική διαδικασία και μετά στο ράφι προς πώληση.
Στη σημείο αυτό είναι η ώρα να επισημάνω ότι από την προκήρυξη του ΕΣΠΑ (Γενάρης 2013) που αφορά στην γυναικεία επιχειρηματικότητα, εξαιρείται η Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας. Εξαιρείται δηλαδή η Περιφέρεια που κατέχει (δυστυχώς) τα σκήπτρα στην ανεργία και μάλιστα με ένα ποσοστό ανέργων γυναικών που αγγίζει όρια άνω του 50%. Τραγικό μεν, πραγματικό δε.
Την ώρα που κάποιος θα σκεφτόταν το αυτονόητο ότι δηλαδή δίδονται έστω και στοιχειωδώς κάποια κίνητρα (πόσο μάλλον σε μια Περιφέρεια όπως αυτή της Δ. Μακεδονίας) έτσι ώστε άνθρωποι όπως η νεαρή κυρία στο Τσοτύλι Κοζάνης (και πολλές άλλες ανά τη χώρα) να μπορούν να στηρίξουν την επιχειρηματική ιδέα που έχουν, τουλάχιστον σε κάποια κρατική οικονομική βάση, όχι μόνο αυτό δεν συμβαίνει αλλά ούτε και καμία άλλη βοήθεια παρέχεται. Όποιος επιθυμεί να ξεκινήσει κάτι, κάνει τον σταυρό του και βουτά στα βαθειά. Το παράδειγμα της νέας αυτής γυναίκας στο Τσοτύλι είναι άξιο λόγου και εύχομαι να λειτουργήσει παραδειγματικά για να αποδείξει ότι η Γυναικεία εφευρετικότητα αντικαθιστά την ανύπαρκτη «Γυναικεία Επιχειρηματικότητα» (ως κρατικό πρόγραμμα δηλαδή).
Ως πότε όμως!!
Στην Ελλάδα του σήμερα, σε αυτή την Ελλάδα της κρίσης, είναι πλέον ώρα να σταματήσουμε να κλαίμε τον σκεπαρνοσκοτωμένο και να τολμήσουμε βήματα μπροστά. Σε αυτά τα βήματα απαραίτητη είναι η στήριξη της πολιτείας, η οποία δεν υπάρχει στους νέους που τολμούν, ούτε καν αυτής της Ενωμένη Ευρώπης. Κι όταν κάτι δεν υπάρχει το διεκδικείς, αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να κερδίσουμε. Την διεκδίκηση από την πολιτεία, την Ε.Ε. αυτών που δικαιούμαστε και μας δίνουν την δυνατότητα να ζήσουμε στην πατρίδα μας, να δουλέψουμε σ΄αυτήν, αξιοποιώντας τον πλούτο της και όχι εκχωρώντας τον στους δανειστές τοκογλύφους. Θα πρέπει αιρετές τοπικές αρχές σε συνεργασία με κάθε έναν εκπρόσωπο του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να απαιτήσουν όλα αυτά τα «αυτονόητα» για τα οποία γίνεται συχνά-πυκνά λόγος αλλά που –όπως φαίνεται- δεν προσεγγίζονται σωστά. Είμαι σίγουρος ότι τρόπος υπάρχει. Πάντα υπάρχει.
Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα οφείλουμε να βάλουμε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων και να δούμε τις επιλογές που μπορούμε να κάνουμε, τις προοπτικές που μπορούμε να ανοίξουμε, να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε αποδεσμεύοντας την χώρα τούτη από τη λογική του «δεν γίνεται». Στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια αν κάτι είναι εφικτό για το ένα μέλος, θα πρέπει να είναι εφικτό και για τα υπόλοιπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου