Είναι αλήθεια, πριν τρία χρόνια άρχισαν να ξεδιπλώνονται οι βάρβαρες αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές των Μνημονίων και πριν αυτές φέρουν τα γνωστά αποτελέσματα σε βάρος του κόσμου της εργασίας, ο αριθμός των εργαζομένων που απεργούσε ενάντια σε αυτές τις πολιτικές ήταν μεγαλύτερος από αυτόν που κινητοποιείται και απεργεί σήμερα, παρ' ότι σήμερα αυτές οι πολιτικές δεν έχουν αφήσει κανέναν κλάδο ανέγγιχτο. Η ανεργία σήμερα είναι στο 28% πετώντας στο περιθώριο 1.500.000 συνανθρώπους μας.
- Να συγκρουστούμε ιδεολογικά με τα Μνημόνια και τον πυρήνα γέννησής τους που είναι το σάπιο, καπιταλιστικό σύστημα, αναδεικνύοντας τον άλλο δρόμο, την άλλη πολιτική (δίνοντας όραμα, προοπτική και ελπίδα, στοιχείο σημαντικό για να κινηθούν οι πλατιές μάζες)
Αν δει κανείς αυτό το φαινόμενο παίρνοντας διάφορες γνώμες από τον χώρο των συνδικαλιστών, πως δηλαδή σήμερα απεργεί και κινητοποιείται λιγότερος κόσμος απ' ότι πριν τρία χρόνια, θα ακούσει απίστευτα πράγματα, μέχρι ότι ο κόσμος τρώει από τα έτοιμα ή ότι είναι βολεμένος και ασυνείδητος.
Ο πραγματικός όμως λόγος εδράζεται στα εξής:
Πρώτον έχει χαθεί η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας προς εμάς που τον εκπροσωπούμε.
Δεύτερον έχει περάσει στο υποσυνείδητο της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζομένων η καταστροφική αντίληψη της αποτελεσματικότητας των αγώνων.
Τρίτον έχει πιάσει τόπο η μαύρη προπαγάνδα του συστήματος ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική και ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος και
Δεν δώσαμε όραμα, προοπτική και ελπίδα.
Ειδικά το τελευταίο, χωρίς να υποτιμώ την αξία όλων των άλλων, είναι κομβικής αξίας ζήτημα