Εργαζόμενοι και πολίτες γύρισαν την πλάτη στα συνδικάτα. Δεν έγινε συγκέντρωση στην Πτολεμαίδα - Λιγοστή η συμμετοχή στην Κοζάνη.

Με εξαίρεση το ΠΑΜΕ το οποίο ακολουθεί την δική του πορεία εδώ και χρόνια και έχει πάντα μαζικότητα στις κινητοποιήσεις του, οι υπόλοιποι συνδικαλιστικοί φορείς (Α+Β βαθμό), κυρίως οι ηγεσίες τους πρέπει να προβληματισθούν σοβαρά για την άρνηση του κόσμου να κατέβει στο πεζοδρόμιο, τουλάχιστον υπό την δική τους ομπρέλα.
Σήμερα, υποτίθεται ότι γίνεται μια μεγάλη απεργία η οποία
παραλύει δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Και όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό καθρεφτίζεται στις συγκεντρώσεις που κάνουν οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκπροσωπούν τον μέσο εργαζόμενο.

Χθες 2 εκατομμύρια βρετανοί βγήκαν στους δρόμους και νέκρωσαν την χώρα τους, που ούτε ΔΝΤ έχει, ούτε τρόικα, είναι όμως σε δεινή οικονομική κατάσταση.
Εκεί, παρέλυσε ο δημόσιος τομέας ο οποίος περνάει τον τελευταίο καιρό από φωτιά και σίδερο!

Εδώ σήμερα δεν συγκεντρώθηκαν πάνω από 700 στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ενώ στην Κοζάνη δεν ήταν ούτε 50. Στην δε Πτολεμαίδα δεν έγινε καν για άλλη μια φορά απεργιακή συγκέντρωση. Καθώς και στην Κοζάνη για άλλη μια φορά δεν έγινε πορεία απο το Εργατικό Κέντρο.

Στο παρελθόν έχουμε ζήσει μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και πορείες των συνδικάτων. Και όχι στο μακρινό παρελθόν. Μήπως λοιπόν πρέπει να προβληματιστούν οι συνδικαλιστές γιατί ο κόσμος δεν συμμετέχει μαζικά στις κινητοποιήσεις;

Γιατί ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη σε εκείνους που διεκδικούν για τον μέσο εργαζόμενο καλύτερες συνθήκες αλλά και να μην αφαιρεθούν κεκτημένα δεκαετιών;

Ο μέσος εργαζόμενος έχει πάψει να πιστεύει στους συνδικαλιστές που έχουν μείνει πίσω δεκαετίες και δεν μπορούν ούτε να τον εμπνεύσουν, ούτε να του προκαλέσουν αίσθημα εμπιστοσύνης.

Οι χλιαρές αντιδράσεις και οι σκληρές δηλώσεις των επικεφαλής των συνδικάτων με έμφαση επαναστατικότητας αφήνουν τους πολίτες παγερά αδιάφορους.

Σύρθηκαν, και σέρνονται από τα κόμματα, εκμεταλλεύτηκαν την σχέση αυτή και διαπλέχθηκαν, με αντάλλαγμα υψηλών και υπεραμοιβόμενων θέσεων πολιτικών κ.α.

Ας αναλογισθούν την ώρα αυτή σοβαρά πλέον τόσο οι συνδικαλιστές, όσο και οι εργαζόμενοι όταν έρχεται η ώρα των εκλογών των συνδικάτων και των Εργατικών Κέντρων.