Ξεκινά η μάχη του Εσκι Σεχίρ για τη ΔΕΗ "αγκαζέ" με την Shenhua - Ψάχνει να σπάσει μια "γκίνια" 14 ετών

Γιώργος Φιντικάκης

Αλλοτε μόνη της, άλλοτε με πάρτνερς, το θέμα είναι ότι όλες οι μέχρι σήμερα προσπάθειες εξόδου της ΔΕΗ τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια στη ΝΑ Ευρώπη, έχουν στεφθεί από παταγώδη αποτυχία.

Από το φιάσκο της εξαγοράς του σταθμού Bobov Dol στη Βουλγαρία (2003), έως τη περίπτωση του Negotino στα Σκόπια (2007), και τα φιλόδοξα σχέδια με την γερμανική RWE (2009), παρ’ ότι η ΔΕΗ έφτανε σχεδόν πάντα στη πηγή, ποτέ δεν κατάφερνε να πιει νερό. Ακόμη και πέρυσι, παρ’ ότι ήταν έτοιμη να σπάσει την βαλκανική της "γκίνια", με κινέζο πλέον πάρτνερ, την CMEC, τελικά το ναυάγιο του project Μελίτη ΙΙ, φαίνεται ότι συμπαρέσυρε και τις σχεδιαζόμενες κινήσεις των δύο παικτών στην ευρύτερη γειτονιά μας.

Τώρα, η διοίκηση της ΔΕΗ ψάχνει το "κλειδί" που θα της ανοίξει την πόρτα της ΝΑ Ευρώπης, στο πρόσωπο ενός άλλου κινέζου, της Shenhua, έχοντας βάλει στο στόχαστρο μονάδα της τάξης των 1.000 MW στη Τουρκία, όπως αποκάλυψε χθες ο Μ.Παναγιωτάκης, από το βήμα του ελληνο-αμερικανικού συνεδρίου.

Σε αυτή τη νέα έξοδο, ο στόχος ονομάζεται Εσκι Σεχίρ, όπου και βρίσκεται το τρίτο μεγαλύτερο λιγνιτικό κοίτασμα της Τουρκίας. Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα, τα πεδία τα οποία προς το παρόν ανήκουν στην εταιρεία Electricity Generation Inc (EUAS) μαζί με σχέδιο κατασκευής μονάδας ισχύος 1.080 MW, αποτελούν μέρος ενός προγράμματος ιδιωτικοποίησης. 

Λεπτομέρειες για την ελληνο-κινεζική "έφοδο" στο Εσκί Σεχίρ ο κ. Παναγιωτάκης δεν έκανε γνωστές. Αντλώντας ωστόσο πληροφορίες από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, διαβάζουμε ότι η καταληκτική προθεσμία για την υποβολή προσφορών στο διαγωνισμό ιδιωτικοποίησης των κοιτασμάτων του Εσκι Σεχιρ, με όρο την δημιουργία μονάδας 1.080 MW, είναι η 26η Ιανουαρίου 2018. Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές, η ελάχιστη τιμή πώλησης του ρεύματος στο εθνικό δίκτυο είναι τα 5 με 6 δολάρια / kWh. Είναι η μίνιμουμ τιμή στην οποία θα πουλά την παραγόμενη ενέργεια στο εθνικό τουρκικό δίκτυο ο νικητής του διαγωνισμού.

Σε αυτό το εγχείρημα ετοιμάζεται να εισέλθει η ΔΕΗ, "αγκαζέ" με την έμπειρη Shenhua. "Στρατηγική μας επιλογή είναι να γίνουμε ηγέτες στην περιοχή μας, γεγονός που θα μας δώσει το διαβατήριο να αναπτυχθούμε όπως οι σύγχρονες εταιρείες ηλεκτρισμού, αυτή τη ΔΕΗ οραματιζόμαστε, του όχι και τόσο μακρινού μέλοντος", είπε χαρακτηριστικά χθες ο κ. 

Παναγιωτάκης. Εννοώντας με άλλα λόγια ότι δίχως κεφάλαια από νέες διεθνείς δραστηριότητες, δεν υπάρχει περίπτωση η ΔΕΗ να σταθεί ποτέ στα πόδια της. Δηλαδή ακόμη και στο καλό σενάριο που τελεσφορεί ο διαγωνισμός πώλησης των μονάδων της, και μάλιστα με υψηλό τίμημα, εντούτοις δεν πρόκειται ποτέ η ΔΕΗ να καλύψει μέρος από τις δρομολογημένες από το μνημόνιο απώλειες που θα υποστεί ο τζίρος της από την υποχρεωτική μείωση του μεριδίου της από 88% σε 49% ως το 2020.

Δεν της πάει το εξωτερικό

Το σίγουρο πάντως είναι ότι μέχρι σήμερα η ΝΑ Ευρώπη δεν της πάει της ΔΕΗ.

Το 2003, και με εφαλτήριο τη Ρουμανία, ξεκίνησε η πρώτη απόπειρα εξόδου της στα Βαλκάνια, όταν και συμμετείχε στο διαγωνισμό ιδιωτικοποίησης των εταιριών διανομής ηλεκτρικού ρεύματος Electrica Banat και Electrica Dabrogea. Αν και πέρασε στη β΄ φάση, τελικά έχασε από την πανίσχυρη ιταλική Enel. 

To 2005 επέδειξε ενδιαφέρον για τον λιγνιτικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής Bobov Dol, στη Βουλγαρία, όπου αν και κατέθεσε πολλαπλάσια προσφορά από το δεύτερο στο διαγωνισμό, και παρ’ ότι διαπραγματεύτηκε επί έναν χρόνο με τη βουλγαρική κυβέρνηση, τελικά έχασε και πάλι. Η ΔΕΗ προσέφυγε στα δικαστήρια και δικαιώθηκε, ποτέ ωστόσο δεν προχώρησε το σχέδιο.

Το 2007 έκανε προσπάθεια να επεκταθεί στα Σκόπια, διεκδικώντας την εξαγορά του σταθμού TEC Negotino, σε κοινοπραξία με το αμερικανικό Fund ContourGlobal. Έδωσε και πάλι τη μεγαλύτερη προσφορά, αλλά έχασε από τη Hatch&Matt MacDonald. 

Το 2009, η ΔΕΗ και η Golden Energy του ομίλου Ρέστη επεδίωξαν να εξαγοράσουν την ηλεκτρική εταιρία EPCG του Μαυροβουνίου. Κατέθεσαν και πάλι την υψηλότερη προσφορά, αλλά έχασαν από την ιταλική A2A. 

Επίσης το 2009, η ΔΕΗ από κοινού με την RWE κατέθεσαν πρόταση στην αλβανική κυβέρνηση, για την κατασκευή λιθανθρακικής μονάδας, ισχύος 800 MW στο Δυρράχιο της Αλβανίας. Απέναντι τους είχαν έναν ισχυρό ανταγωνιστή την ιταλική Enel. Ούτε τότε όμως της "βγήκε" της ΔΕΗ.

Το 2016, ήρθε η ώρα του μνημονίου συνεργασίας της ΔΕΗ με την κινεζική CMEC. Αφορούσε την κατασκευή της μονάδας Μελίτη ΙΙ, μαζί με από κοινού έξοδο σε Αλβανία, και αργότερα σε Σκόπια και Κόσοβο. Αυτό που είχαν δει οι δύο παίκτες ήταν το μεγάλο υδραυλικό δυναμικό της Αλβανίας. Τότε μάλιστα κύκλοι της ΔΕΗ έλεγαν ότι το δυναμικό αυτό μπορεί να στηρίξει την κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων της τάξης των 1000 μεγαβάτ. Επιθυμία λοιπόν της ΔΕΗ ήταν να διεκδικήσει από κοινού ενδεχομένως με τον κινέζο πάρτνερ, την κατασκευή υδροηλεκτρικών μονάδων. 

Πρόσφατα, και ενώ είχε πλέον μεσολαβήσει το ναυάγιο του project Μελίτη ΙΙ, ο κ. Παναγιωτάκης ανάφερθηκε εκ νέου στην ανάγκη εξόδου της ΔΕΗ στα Βαλκάνια, κάνοντας λόγο για συμμετοχή σε δημοπρασία για αγορά δύο υδροηλεκτρικών σταθμών στην Τουρκία, και προσθέτοντας ότι επίκεινται ανάλογες κινήσεις στην αγορά της Αλβανίας.