Χρέη, ακριβή ενέργεια, υψηλές αποδοχές «βουλιάζουν» τη Λάρκο

Τον «ασκό του Αιόλου» άνοιξε για τη Λάρκο η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να παραπέμψει το θέμα της μη ανάκτησης των κρατικών ενισχύσεων, ύψους 160 εκατ. ευρώ, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Οι εργαζόμενοι, θορυβημένοι από αυτήν την απόφαση, στρέφονται κατά της κυβέρνησης, την οποία κατηγορούν ότι απέκρυψε το θέμα των παράνομων κρατικών ενισχύσεων και οδηγεί την εταιρεία στο κλείσιμο.

Τα σωματεία προανήγγειλαν κινητοποιήσεις, με τις σχετικές αποφάσεις να λαμβάνονται στις 23 Μαΐου, που θα πραγματοποιηθούν γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Για το ίδιο διάστημα έχουν ζητήσει συνάντηση με τον υπουργό Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Πάνο Σκουρλέτη, καταγγέλλοντας τη στάση που κράτησε, όταν τον Ιανουάριο τους διαβεβαίωνε ότι «για την κυβέρνηση δεν υπάρχει θέμα κρατικών ενισχύσεων». Ζητάνε επίσης την επιστροφή ΦΠΑ, ύψους 12 εκατ. ευρώ, από πιστοποιημένες οφειλές μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2016.

Εν τω μεταξύ, το κλίμα στην εταιρεία έχει επιβαρυνθεί περαιτέρω, μετά την παρέμβαση οικονομικού εισαγγελέα για τη δίωξη όλων των τελευταίων διοικητικών συμβουλίων για τη μη εφαρμογή στη Λάρκο του ενιαίου μισθολογίου.

Η παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ως αποτέλεσμα εγκληματικής κυβερνητικής αδράνειας, αφού το θέμα τέθηκε από την Κομισιόν, από τον Μάρτιο του 2014, έρχεται να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στον μεγαλύτερο παραγωγό σιδηρονικελίου στην Ευρώπη και έναν από τους πέντε παγκοσμίως, που από το 2008, με εξαίρεση τα έτη 2010 και 2011, συσσωρεύει ζημίες και ανεξόφλητες οφειλές υπέρ τρίτων. Μόνο το «φέσι» στη ΔΕΗ, σύμφωνα με τις λογιστικές καταστάσεις της επιχείρησης, ανέρχεται στα 270 εκατ. ευρώ, ποσό που προσαυξάνεται κατά 5 εκατ. τον μήνα. Στα 46 εκατ. ευρώ ανέρχεται το χρέος της εταιρείας προς την παλαιά Λάρκο. Αυτό προέκυψε από την εκκαθάριση της εταιρείας σε παλαιά και νέα, το 1989. Στα 13,6 εκατ. ευρώ ανέρχεται το χρέος προς το υπουργείο Οικονομικών από την προ της εκκαθάρισης περίοδο.

Παράλληλα, η εταιρεία αποπληρώνει δάνειο 50 εκατ. ευρώ προς την ΑΤΕ (σήμερα Πειραιώς), επιβαρύνοντας τα αποτελέσματά της με 1,2 εκατ. ανά τρίμηνο έναντι τόκων.

Σε αυτή την οικονομική κατάσταση, που είναι γνωστή σε όλες τις διοικήσεις και στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αλλά και των εργαζομένων, η μέση ετήσια αμοιβή των οποίων κυμαίνεται στις 68.000 ευρώ, έρχεται να προστεθεί το κόστος των κρατικών ενισχύσεων, ύψους 160 εκατ. ευρώ. Η αναζήτηση ενός βιώσιμου σχεδίου καθίσταται πλέον ουτοπική. Οι δαπάνες για μισθοδοσία και κόστος ενέργειας αντιπροσωπεύουν περίπου το 50% του συνολικού κόστους παραγωγής, το οποίο για να γίνει βιώσιμο θα πρέπει να πέσει κάτω από τα 9.600 δολάρια ο τόνος, με βάση τις σημερινές διεθνείς τιμές νικελίου. Το σημερινό κόστος παραγωγής της εταιρείας, έπειτα και από τις περικοπές που επέβαλε η νέα διοίκηση στα διάφορα στάδια (προμηθευτές, εργολάβους κ.λπ.), ανέρχεται στις 13.000 δολάρια για κάθε τόνο, που σημαίνει ότι μπαίνει μέσα κατ’ ελάχιστον 3,5 εκατ. ευρώ τον μήνα.

Ο χρόνος για την ιστορική μεταλλευτική βιομηχανία της χώρας έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Η διαθεσιμότητα ενός μέρους του προσωπικού είναι ένα από τα μέτρα που εξετάζονται, δύσκολα όμως θα αποτρέψουν το δυσμενές σενάριο της οριστικής αργίας των 1.200 εργαζομένων, που παράγουν περίπου 100 εκατ. τόνους σιδηρονικελίου.