Σε τρία εμπόδια «κολλάνε» οι συζητήσεις για το NOME – Την εμπλοκή DG Energy και DG Com επιδιώκει η κυβέρνηση

 

Κατά τις συναντήσεις που είχαν προ δεκαημέρου οι επιτελείς του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας με τους εκπροσώπους του κουαρτέτου είχε συμφωνηθεί, σχετικά με τις δημοπρασίες τύπου NOME ότι οι δύο πλευρές θα δουλέψουν από κοινού το τελικό μοντέλο, ώστε να μη χαθεί χρόνος, και σε ένα μήνα να έχει επιτευχθεί

συμφωνία με την Κομισιόν και τους υπόλοιπους εταίρους.

Οι πληροφορίες του energypress αναφέρουν ότι η από κοινού επεξεργασία, με βάση αναφοράς την ελληνική πρόταση, έχει φέρει στο προσκήνιο ουσιώδεις διαφωνίες που εμποδίζουν, προς το παρόν τουλάχιστον, την επίτευξη συμφωνίας επί του μοντέλου που θα εφαρμοστεί.

Τα τρία βασικά αγκάθια είναι τα εξής:

1) Η ελληνική πρόταση αναφέρει ότι ο εναλλακτικός προμηθευτής που θα προσέλθει και θα αγοράσει «φθηνό» ρεύμα από τις δημοπρασίες, θα είναι υποχρεωμένος να καλύπτει μια γκάμα καταναλωτών αντίστοιχη με εκείνη που καλύπτει η ΔΕΗ, δηλαδή οικιακούς, επαγγελματικούς, βιομηχανικούς και αγροτικούς καταναλωτές. Να μην πουλάει δηλαδή μόνον στους καταναλωτές «φιλέτα» αλλά και σε εκείνους που απολαμβάνουν φθηνό ηλεκτρικό.

Η δέσμευση αυτή δεν γίνεται σε καμία περίπτωση αποδεκτή από τους εκπροσώπους των θεσμών, οι οποίοι έχουν την αντίληψη – και επιμένουν – ότι ο προμηθευτής που παίρνει ρεύμα από τις δημοπρασίες μπορεί να το πουλήσει όπου θέλει, χωρίς δεσμεύσεις.

2) Η ελληνική πρόταση αναφέρει ότι εάν στον προμηθευτή που θα αγοράσει ενέργεια από τις δημοπρασίες «περισσέψει» ρεύμα, να μπορεί μεν να το διαθέσει στη δευτερογενή αγορά, αλλά όχι σε υψηλότερη τιμή από εκείνη στην οποία αγόρασε.

Οι εκπρόσωποι των δανειστών λένε όχι σε αυτή τη δέσμευση και υποστηρίζουν ότι θα πρέπει, κι εδώ, να είναι ελεύθερος ο προμηθευτής να πουλήσει το ρεύμα στη δευτερογενή αγορά σε όποια τιμή βρει.

3) Σοβαρό σημείο τριβής, όπως άλλωστε αναμενόταν είναι ο καθορισμός της τιμής βάσης από την οποία θα ξεκινούν οι δημοπρασίες. Η συζήτηση δεν έχει μπεί σε νούμερα, (δεν έχει επιχειρηθεί δηλαδή να καθοριστεί ποιο είναι το κόστος παραγωγής της ΔΕΗ), αλλά παραμένει σε τεχνικό επίπεδο. Συγκεκριμένα το ζητούμενο είναι αν θα πρέπει με την τιμή βάσης να ανακτάται το πλήρες κόστος της ΔΕΗ (όπως θέλει και έχει θέσει ως όρο η επιχείρηση) ή το μέσο μεταβλητό κόστος. Μετά τις αρχικές συζητήσεις έχει ήδη συμφωνηθεί ότι θα πρέπει να ανακτάται το μεταβλητό κόστος.

Ωστόσο κι εδώ υπάρχει διαφοροποίηση, καθώς οι εκπρόσωποι του κουαρτέτου επιμένουν ότι στο μεταβλητό κόστος της ΔΕΗ δεν πρέπει να προσμετράται το κόστος για την αγορά δικαιωμάτων CO_2. Αντίθετα η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι το κόστος των ρύπων είναι μέρος του μεταβλητού κόστους και πρέπει να το ανακτά η ΔΕΗ.

 Εμπλοκή

Η άποψη που φαίνεται να επικρατεί στα αρμόδια στελέχη του ΥΠΕΝ είναι ότι η εμπλοκή που παρατηρείται θα ήταν ευκολότερο να αντιμετωπιστεί εάν υπήρχε ενεργός συμμετοχή σε όλη τη διαδικασία των αρμόδιων διευθύνσεων της Κομισιόν (DG Energy και DG Com), καθώς τα θέματα της πρόσβασης στο λιγνίτη και της απελευθέρωσης της ηλεκτρικής αγοράς δεν αποτελούν μόνον μνημονιακή δέσμευση αλλά και υποχρέωση της χώρας μας έναντι της Ε.Ε.

Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες το θέμα συζητήθηκε κατά την συνάντηση που είχε ο Πάνος Σκουρλέτης την προηγούμενη Πέμπτη στις Βρυξέλες με τον Επίτροπο Ενέργειας Miguel Arias Canete, στον οποίο υποβλήθηκε, κατά κάποιον τρόπο, αίτημα ενεργότερης συμμετοχής των κοινοτικών οργάνων στην τρέχουσα διαπραγμάτευση.

Ας σημειωθεί, τέλος, ότι φαίνεται να υπάρχει συμφωνία των εκπροσώπων του κουαρτέτου στην ερμηνεία που δίνει η ελληνική πλευρά, σύμφωνα με την οποία η βασική δέσμευση είναι να έχει μετακινηθεί το 50% των πελατών της ΔΕΗ μέχρι το 2020, ενώ για τη μετακίνηση του 25% δεν υπάρχει δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα.

Φαίνεται επίσης να έχει αναγνωριστεί η ανάγκη να υπάρξει δοκιμαστική περίοδος κατά την οποία θα αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα του μοντέλου NOME που θα επιλεγεί. Η ελληνική πλευρά υποστηρίζει ότι η αποτελεσματικότητα των δημοπρασιών πρέπει να φανεί στη πράξη, γι’ αυτό και αρχικά θα πρέπει να διατεθεί μια ποσότητα ενέργειας 300 – 400 MW, με μικρό χρονικό ορίζοντα, προκειμένου να φανεί η ζήτηση που θα υπάρξει. Σε γενικές γραμμές το ελληνικό σχέδιο είναι «οπισθοβαρές». Μικρά βήματα στα πρώτα χρόνια και επιτάχυνση, με βάση τις ενδείξεις, όσο πλησιάζει το 2020.