Οι ΔΕΗσεις του Φωτόπουλου Γράφει ο Αβέρκιος Λουδάρος από το www.paraskhnio.gr

Έχουμε χάσει προ πολλού το μέτρο. Όλοι το γνωρίζουμε κι ας μην το παραδεχόμαστε. Όμως, κυκλοφορούν ανάμεσά μας ορισμένες υπάρξεις που ξεπερνούν κάθε όριο, κινούνται πέρα από κάθε μέτρο, αλλά καταφέρνουν να αυτογελιοποιούται, γιατί νομίζουν ότι εκστομίζουν σοφίες, ενώ δεν λένε παρά αρλούμπες. Πρώτος το χορό σέρνει ο αρχισυνδικαλιστής Φωτόπουλος, ο οποίος αντί να ασχοληθεί με τα χρέη της ΓΕΝΟΠ στον καφετζή, κάνει προτάσεις για προκήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας, με αίτημα να πέσει η κυβέρνηση. Εάν μπορούσαμε να ασκήσουμε επιρροή, θα τασσόμασταν φανατικά υπέρ αυτού του γελοίου αιτήματος, για να το ζήσουμε και αυτό στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Μία απεργία με αίτημα την πτώση της κυβέρνησης. Ο όποιος Φωτόπουλος, που νομίζει ότι είναι τουλάχιστον πάπας, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι κυβερνήσεις στα δημοκρατικά καθεστώτα ανεβαίνουν και πέφτουν μόνο με εκλογές.
Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας στα δημοκρατικά πολιτεύματα.
 Εκτός κι αν ο όποιος Φωτόπουλος, που κοιτάζεται στον καθρέπτη και νομίζει ότι είναι πάπας, που είναι γαλουχημένος με την νοοτροπία «είμαστε ο κυρίαρχος λαός», ζει φαντασιακά στη σοβιετία. Πιθανότατα, αυτό συμβαίνει. Γιατί μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα, αυτές οι υπάρξεις βρίσκουν το νόημά τους.
Εκεί δικαιώνονται. Μέσα στη μιζέρια, τη μελαγχολία και τη δυστυχία, βρίσκει δικαίωση ο εαυτός τους. Μόνο μέσα στη θλίψη μπορούν να χαμογελούν… Το μυστικό που κρύβεται βαθιά στο είναι τους και εκδηλώνεται με τις αγωνιστικές συσπάσεις του προσώπου τους, είναι η δυστυχία. Εάν δεν υπάρχει δυστυχία, το αίτημα για απεργία και πτώση της κυβέρνησης, είναι άτοπο.