Α. ΤΣΙΠΡΑΣ «ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΌ ΚΊΝΗΜΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΈΨΕΙ ΣΤΙΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΈΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΒΟΛΈΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΑΞΙΚΈΣ ΤΟΥ ΡΊΖΕΣ»

Ακολουθούν αποσπάσματα της ομιλίας του προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο διήμερο διεθνές συνέδριο με θέμα: «Καταπολεμώντας τις Πολιτικές Λιτότητας μέσα από την ανασυγκρότηση του Συνδικαλιστικού Κινήματος από τα κάτω» στο δημαρχιακό μέγαρο στα Καλύβια

Είναι μεγάλη τιμή να βρίσκομαι εδώ μαζί με καταξιωμένους ακαδημαϊκούς και μαχητικούς συνδικαλιστές-αγωνιστές από την Ελλάδα και το εξωτερικό, για να συζητήσουμε το μείζον ζήτημα της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.

Είναι ένα συνέδριο  τομή, γιατί επιδιώκει να ανοίξει τη συζήτηση

στην Ελλάδα για το παρόν και το μέλλον του εργατικού κινήματος. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Εδώ έχουμε ανάγκη να ξαναστήσουμε το εργατικό κίνημα από την αρχή. Για να προασπίσουμε τη δημοκρατία και να απονείμουμε επιτέλους κοινωνική δικαιοσύνη.

Πριν, όμως, πω δύο λόγια για το συνδικαλιστικό κίνημα και το πώς βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ την αναγκαιότητα επίτευξης ριζικών αλλαγών για την ενίσχυση της ικανότητας του εργατικού κινήματος να απαντά με επιτυχία στις επιθέσεις της εργοδοσίας, θα ήθελα να αναφερθώ στο ρόλο των θεσμών, των βολεμένων και των προνομίων τους με αφορμή τις εξελίξεις στην ΕΡΤ.

Το συνέδριο αυτό διεξάγεται σε μια περίοδο όπου έχουμε μια βάναυση, απροκάλυπτη επίθεση στο Σύνταγμα και τη δημοκρατία. Ο πρωθυπουργός με στενό του επιτελείο αποφάσισε και διέταξε μέσα σε μια νύχτα να απολυθούν πάνω από 2600 εργαζόμενοι και να κλείσει η εκπομπή της δημόσιας τηλεόρασης. Τρία κανάλια, αρκετά ραδιοφωνικά. Να κλείσει τι δηλαδή; Η φωνή της χώρας στον κόσμο. Να κλείσει η δυνατότητα μετάδοσης του δημόσιου σήματος, προκειμένου να δοθεί αποκλειστικά η ενημέρωση στο μονοπώλιο των ιδιωτών.

Και μιας και ψάχνουμε να βρούμε τις βαθύτερες αιτίες, ας μην παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι τούτες τις μέρες προχωρά και ο διαγωνισμός για την παροχή του ψηφιακού σήματος και άρα οι ιδιώτες καναλάρχες απούσας της ΕΡΤ, της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης θα είναι ταυτόχρονα και οι πάροχοι του δημόσιου ψηφιακού σήματος. Θα είναι αυτοί που καθορίζουν τι θα βλέπουμε, πως θα το βλέπουμε, αν θα το βλέπουμε στους δέκτες της τηλεόρασης. Πρόκειται για ένα τρομακτικό πισωγύρισμα. Μας γυρνάνε σε μαύρες εποχές. Εδώ απειλείται η ίδια η δημοκρατία, το δικαίωμα στην πλουραλιστική ενημέρωση. Βεβαίως, είναι ανόητοι αν νομίζουν ότι στην εποχή της ανάπτυξης της τεχνολογίας θα μπορέσουν να εγκαθιδρύσουν ξανά καθεστώτα τύπου ΥΕΝΕΔ. Είναι ανόητοι αν νομίζουν ότι μπορούν να κρύβουν την εικόνα και να κρύβουν την αλήθεια. Έχουμε να κάνουμε με ανόητους. Αυτοί οι ανόητοι μας κυβερνάν και αυτοί οι ανόητοι νομίζουν ότι θα μπορούν να κρυφτούν πίσω από ερμηνείες νόμων και από αποφάσεις ΣτΕ.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΑΜΑΡΑ

Κοιτάξτε να δείτε, αν η ανάγκη των λαών να κινητοποιηθούν και να διεκδικήσουν το δίκιο τους, να απεργήσουν, να κινητοποιηθούν και να κρατήσουν τις κατακτήσεις τους είναι διαρκώς υπό την κρίση των Ανώτατων Συμβουλίων, τότε δεν θα γινόταν ποτέ καμιά διεκδίκηση, καμιά απεργία, καμιά κινητοποίηση. Αυτό, όμως, που έχει ενδιαφέρον στην περίπτωση αυτή, είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά έχει παρανομήσει δύο και τρεις φορές και θα σας εξηγήσω γιατί.

Η πρώτη της παρανομία είναι αυτή της παραβίασης του Συντάγματος, της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Ότι αποφάσισε αυτή την κορυφαία απόφαση, το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Αλλά προσέξτε,μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που δεν υπογράφεται από όλους τους υπουργούς της κυβέρνησης. Ως γνωστόν, η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μια τρικομματική κυβέρνηση. Το κόμμα του οποίου ηγείτο ο πρωθυπουργός δεν τυγχάνει της απόλυτης εμπιστοσύνης της Βουλής. Κέρδισε, όπως κέρδισε, τις εκλογές με ψεύτικες υποσχέσεις και με 2 μονάδες διαφορά και πήρε τις 50 έδρες επιπλέον που προέβλεπε ο εκλογικός νόμος. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών. Γι’ αυτό και έκαναν αυτήν την ανορθόδοξη τρικομματική συμμαχία.

Η κυβέρνηση Σαμαρά στηρίζεται και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι δηλώνουν ότι δεν συμφωνούν με αυτήν την επιλογή. Συνεπώς, έχουμε μια ΠΝΠ, την οποία μάλιστα υπέγραψε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παραπλανημένος προφανώς από τον πρωθυπουργό, τον οποίο εξευτελίζει ο πρωθυπουργός να υπογράφει ΠΝΠ, ο οποίος όμως τις προηγούμενες μέρες παρενέβη και εξεδήλωσε την αντίθεσή του με αυτήν την απόφαση. Έχουμε μια ΠΝΠ, δηλαδή μια απόφαση που με βάση το Σύνταγμα παράγει νομικά αποτελέσματα από την υπογραφή της, ανεξάρτητα από το πότε πάει για επικύρωση στη Βουλή. Δηλαδή έχουμε μια πράξη που είναι σε κατάφορη παραβίαση και αντίθεση με τη δημοκρατία και την κοινοβουλευτική λειτουργία. Και, αντί να συζητούν  το πότε η Βουλή των Ελλήνων θα συζητήσει ώστε οι αντιπρόσωποι του λαού να κρίνουν, να υπερψηφίσουν ή να καταψηφίσουν αυτήν την απόφαση, συζητάνε επί μέρες τώρα ποια ήταν η πραγματική ερμηνεία ή η άλλη ερμηνεία μιας απόφασης του ΣτΕ στο οποίο προσέφυγε το συνδικάτο της ΕΡΤ, προκειμένου να καταδικάσει ως παράνομη και αντισυνταγματική.

Η πρώτη, λοιπόν, παρανομία ήταν η ίδια η ΠΝΠ. Η δεύτερη παρανομία, όχι η ερμηνεία της απόφασης του ΣτΕ, αλλά η ουσία της απόφασης σε ό,τι αφορά στο σκέλος που είναι απολύτως σαφές και υποχρεώνει την κυβέρνηση Σαμαρά να επαναλειτουργήσει, να επανεκπέμψει  το δημόσιο σήμα. Διότι κατανοεί ότι είναι ζήτημα ύψιστης εθνικής ασφάλειας και δημοκρατίας. Διότι το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης σε ένα κυρίαρχο κράτος πέφτει σε δυο περιπτώσεις. Όταν έρχονται τα ξένα στρατεύματα να μας καταλάβουν και βεβαίως πέφτει το δημόσιο σήμα όταν έχουμε πραξικόπημα ή καταλύεται η δημοκρατία. Τι απ’ όλα αυτά έχουμε στη χώρα; Το αφήνω σε σας.

Το βέβαιο είναι ότι αυτή η πρωτοφανής πράξη να μην μπορούμε να δούμε ΕΡΤ1, ΕΡΤ3, ΝΕΤ, Deutsche Welle, BBC, το κανάλι της Βουλής, ΡΙΚ. Θα μπορούμε να βλέπουμε μονάχα τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης. Αυτή είναι η δημοκρατία τους. Έχουμε την πρώτη παρανομία που ήταν η ΠΝΠ. Έχουμε τη δεύτερη παρανομία ότι δεν λένε επιτέλους να συμμορφωθούν, γιατί αν ήταν καμιά δικαστική απόφαση που έβγαζε παράνομη καμιά απεργία εργαζομένων θα είχαν πάει τα ΜΑΤ με τα φύλλα της πολιτικής επιστράτευσης να τους επιστρατεύσουν. Τον κ. Σαμαρά ποιος θα τον επιστρατεύσει στην πραγματικότητα; Ποιος θα τον επαναφέρει στην τάξη;  Ποιος θα του δώσει το χαρτί της επιστράτευσης; Ο λαός μας θα του το δώσει, αλλά θα είναι χαρτί αποστράτευσης και όχι επιστράτευσης. Και είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα συμβεί πολύ γρήγορα.

Η τρίτη παρανομία. Εδώ και μια βδομάδα ξέρετε ότι έχουμε καταθέσει πρόταση νόμου με ένα μόνο άρθρο ώστε να ακυρωθεί αυτή η παράνομη ΠΝΠ. Και φυσικά βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες, απίστευτες δικαιολογίες, προκείμενου να μην έρθει η συζήτηση στη Βουλή. Δεν έχει γίνει λένε ακόμα η γνωμοδότηση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, λες και αυτό κοστίζει. Χθες ετέθη στην Ολομέλεια τροπολογία που κατέθεσε το ΚΚΕ και εμείς ζητήσαμε να ζητηθεί άμεσα σε άσχετο νομοσχέδιο. Ψάχνουμε να βρούμε τρόπο ώστε να λειτουργήσει η δημοκρατία και να έρθει στη Βουλή όχι η ερμηνεία της απόφασης του ΣτΕ, αλλά η πολιτική απόφαση, η πράξη κατάργησης της ΕΡΤ, η απόλυση 2500 και πλέον εργαζομένων. Και νομίζουν ότι θα ξεφύγουν. Νομίζουν ότι θα καταργήσουν τη δημοκρατία και το διάλογο στη χώρα και θα ξεφύγουν. Και χθες παρανόμησαν για άλλη μια φορά, ψάχνοντας να βρουν απίστευτες δικαιολογίες γιατί δεν πρέπει να συζητηθεί

Ο ελληνικός λαός από το 2010 και την ένταξη της χώρας στους μηχανισμούς ‘διάσωσης’ της Τρόικα δέχθηκε μια λυσσαλέα και βάρβαρη επίθεση στα εργατικά του δικαιώματα και τις κατακτήσεις δεκαετιών.

Μέσα σε 4 χρόνια  ο ελληνικός λαός ξέθαψε από το χρονοντούλαπο τις πιο θλιβερές μνήμες της ιστορίας του. Τις μνήμες της μαζικής φτώχειας και εξαθλίωσης, τις μνήμες της ξένης κυριαρχίας, τις μνήμες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, της ανεργίας, της ωμής αστυνομικής βίας και της καταστολής, όταν με ηρωισμό και μαζικό τρόπο βγήκε στους δρόμους και στις πλατείες. Μέσα σε λίγα χρόνια ο ελληνικός λαός λοιδορήθηκε από τους προπαγανδιστές των πολιτικών της λιτότητας. Μέσα σε λίγα χρόνια χάσαμε χιλιάδες συνανθρώπους μας με οικονομικά προβλήματα που δεν άντεξαν την  ψυχολογική πίεση των τραπεζών και αυτοκτόνησαν. Είδαμε 200.000 και πλέον νέους επιστήμονες να εγκαταλείπουν τη χώρα με σφιγμένη την καρδιά και καταρρακωμένη την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο.

Οι κυβερνήσεις αυτές των τελευταίων ετών, όπως και η αλαζονική, αυταρχική και αυτογελοιοποιούμενη τελικά, κυβέρνηση Σαμαρά έχουν μεγάλη ευθύνη και θα μείνουν στην ιστορία με τα πιο μελανά χρώματα. Τι κατάφεραν μέχρι σήμερα και έχουν το πολιτικό θράσος να μας κουνάν το δάκτυλο, να επιβάλλουν το σκοτάδι και να καταργούν τη δημοκρατία με τέτοιο απροκάλυπτο τρόπο; Ποια είναι τα έργα τους; Ευρωπαϊκή πρωτιά στην ανεργία. Ευρωπαϊκή πρωτιά στην μείωση των κοινωνικών δαπανών κατά 14%. Ευρωπαϊκή πρωτιά στα ποσοστά απαισιοδοξίας και έλλειψης ικανοποίησης από την εργασία, την οικονομία και τις δημόσιες υπηρεσίες. Αύξηση της φτώχειας και του κινδύνου φτώχειας κατά 50% και σε επίπεδα μακράν μεγαλύτερα του μέσου κοινοτικού. Ξεπέρασε τα όρια αντοχής της κοινωνίας, ο ελληνικός λαός δεν θα επιτρέψει τη δημοκρατική εκτροπή που επιχειρείται και με την ΕΡΤ. Δεν θα επιτρέψει χαμηλότερους μισθούς και συντάξεις. Δεν θα επιτρέψει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τη διάλυση του κράτους για να βολέψουν ημέτερους, όπως έγινε στο παρελθόν.

Η αγωνία του κόσμου για το μέλλον γίνεται ποτάμι οργής και δίψας για δικαιοσύνη, ελευθερία και ανατροπή. Και αυτή η δίψα και ορμή για ανατροπή εκφράστηκε έντονα αυτές τις μέρες με την αμέριστη συμπαράσταση και κινητοποίηση του λαού να προστατέψει τη δημόσια τηλεόραση, να προστατέψει την ιστορία του, να προστατέψει την αξιοπρέπεια του με τη δύναμη της αλληλεγγύης και της ενότητας.

Αυτή τη φορά οι απειλές -εσωτερικού και εξωτερικού- προς τον ελληνικό λαό δεν θα πιάσουν τόπο. Είναι αποφασισμένος να τελειώσει με αυτό το πολιτικό κατεστημένο της καταστροφής και των εργασιακών σχέσεων τύπου γαλέρας.

Απέξω από το μέγαρο της ΕΡΤ πραγματοποιείται αυτές τις μέρες ένα κίνημα αλληλεγγύης. Βρίσκονται συνεχώς νέοι και ηλικιωμένοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, απλοί πολίτες χωρίς κομματική εντολή και διατεταγμένη παρουσία καταλαμβάνουν το δημόσιο χώρο και γκρεμίζει το κάστρο της κυβερνητικής αλαζονείας.

Η ώρα που αυτή η κυβέρνηση και η τυραννία των μνημονίων θα μας αφήσουν, έφτασε.

Η  ανατροπή της κυβέρνησης είναι αναγκαία και επιτακτική. Είναι ο μόνος δρόμος. Όμως η ανατροπή της κυβέρνησης δεν συνεπάγεται αυτόματα την επαναφορά της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης σε αυτή τη χώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλήρη επίγνωση ότι χρειάζονται ριζοσπαστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν το κράτος δικαίου πραγματικότητα. Το εγχείρημα αυτό δεν απαιτεί μόνο θεσμικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις του κράτους ή παρεμβάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Απαιτεί παράλληλα και ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών  και την ενίσχυση των θεσμών εργατικής συμμετοχής και εργατικής παρέμβασης στους χώρους εργασίας.

Θα πρέπει να τονίσω ωστόσο ότι η κρίση των χαμηλών ποσοστών συνδικαλιστικής πυκνότητας διεθνώς και στην Ελλάδα, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τακτικές διαχειριστικού χαρακτήρα. Δεν είναι ζήτημα καλών πρακτικών.

Χρειάζεται αντίθετα σοβαρές στρατηγικές και αναλύσεις με έντονο πολιτικό χαρακτήρα, που διατηρούν σταθερά προσανατολισμένο το συνδικαλιστικό κίνημα στους υλικούς όρους αναπαραγωγής και εκμετάλλευσης της εργασίας. Αν για παράδειγμα εντοπίζονται χαμηλά ποσοστά συνδικαλιστικής πυκνότητας στους νέους τότε δεν είναι αρκετό να κάνουμε απλώς εκστρατείες ενημέρωσης, να στρατολογήσουμε νέα μέλη με τη βοήθεια ειδικών συνδικαλιστικών στελεχών κτλ.

Απαιτείται η δημιουργία συνδικάτων που θα λειτουργούν με κινηματικά χαρακτηριστικά και θα διαθέτουν δομές πολιτικής εκπαίδευσης και ισχυρά δίκτυα συνεργασίας και αλληλεγγύης με αντίστοιχα συνδικάτα στο εξωτερικό. Απαιτείται επίσης η προσπάθεια συλλογικών δράσεων σε επίπεδο κοινότητας

Ζούμε σε μια εποχή, όπου το τοπικό γίνεται παγκόσμιο γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία του καπιταλισμού η οικονομία δεν είναι απλώς διεθνοποιημένη, αλλά λειτουργεί ενιαία και ως μια παγκόσμια οικονομική μονάδα.

Η περίπτωση της ηρωικής αντίστασης των κατοίκων της Κερατέας ή οι προσπάθειες των εργαζόμενων της ΒΙΟΜΕ να σταθούν στα πόδια τους αποτελούν παραδείγματα και αφηγήσεις τοπικής/ επιχειρησιακής αντίστασης που εμπνέουν και κινητοποιούν τους εργαζόμενους.

Ζούμε επίσης σε μια εποχή, όπου το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αναγκασμένο να συγκρουστεί και εν τέλει να επιστρέψει στις ριζοσπαστικές του καταβολές και τις ταξικές του ρίζες.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι σήμερα τόσο άγριος όσο ποτέ άλλοτε. Και έχει καταφέρει να αφοπλίσει τα συνδικάτα από την ιδεολογική τους συνοχή και το πολιτικό τους όραμα. Ακριβώς για αυτό η ριζοσπαστική αλλαγή των συνδικάτων, η οποία είναι αναγκαία για να σταματήσει η βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού, απαιτεί πρώτα από όλα τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και την πολιτικοποίηση του.

Η στενή οικονομίστικη ανάλυση και η υποτιθέμενη ρεαλιστική διαχειριστική λογική της κοινωνικής μιζέριας και της ανισότητας, δεν αποτελούν λύσεις για την κρίση εκπροσώπησης και συμμετοχής των εργαζομένων στα συνδικάτα.

Είναι απαραίτητο να κάνουμε το συνδικαλιστικό κίνημα να λειτουργεί ως κοινωνικό κίνημα ανατροπής των πολιτικών υποβάθμισης της εργασίας από τις εκάστοτε κρατικές και εργοδοτικές πολιτικές.

Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τον εκδημοκρατισμό των σωματείων και των συνδικάτων με την προώθηση της πολιτικής δράσης και την αναβάθμιση του ρόλου των συνδικαλιστών στελεχών βάσης.

Ο ρόλος της ηγεσίας των σωματείων είναι εξαιρετικά κομβικός ως προς αυτό. Η συνδικαλιστική ηγεσία πρέπει να εμπνέει τον κόσμο της εργασίας. Οφείλει να μετατρέψει τα συνδικάτα σε ζωντανούς και συνεχώς μαθητευόμενους οργανισμούς μέσα από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παροχή ευκαιριών συμμετοχής των απλών μελών στις δραστηριότητες του σωματείου και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Οι ανοιχτές και συχνές συνελεύσεις, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, η διαφάνεια στην οικονομική διαχείριση του ταμείου, η καθημερινή χρήση κοινωνικών δικτύων ενημέρωσης, η οργάνωση σεμιναρίων και η ανάληψη έρευνας, η αξιοποίηση της ακαδημαϊκής έρευνας, η σύνδεση των εργαζόμενων με αντίστοιχους εργαζόμενους στον κλάδο από το εξωτερικό, αποτελούν τυπικά παραδείγματα ενίσχυσης της δημοκρατικότητας και της συμμετοχής ενός σωματείου.  Σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούν τα συνδικάτα στην Ελλάδα.

Διάβασα αναλυτικά το πρόγραμμα και διαπίστωσα με ικανοποίηση ότι συμμετέχουν εκπρόσωποι από τα μαχητικά σωματεία βάσης, εκπρόσωποι των τοπικών κοινωνιών, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται σθεναρά στην ισοπέδωση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Τα μαύρα αυτά χρόνια του μνημονίου δόθηκαν και δίνονται καθημερινές μάχες από χιλιάδες αφανείς ήρωες, συλλογικότητες και τοπικές κοινωνίες

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση χαιρετίζει ανοιχτά τον αγώνα αυτών των ανθρώπων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει επίσης να χαιρετίσει τον αγώνα των συνδικαλιστών και των συντρόφων από το εξωτερικό που στάθηκαν αλληλέγγυοι στον ελληνικό λαό όλα αυτά τα  χρόνια.

Τέλος, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση θα συνεχίσει την μάχη της ανασυγκρότησης και του εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και ήδη επεξεργαζόμαστε θεσμικές και οργανωτικές πρωτοβουλίες που στοχεύουν:

-    Στην αύξηση της συμμετοχής των νέων, των γυναικών και των μεταναστών στο συνδικαλιστικό κίνημα

-    Στην ένταξη των επισφαλών εργαζόμενων και ανέργων στα συνδικάτα με την έκδοση κάρτας μέλους ισόβιας διάρκειας σε όσους το επιθυμούν

-    Στην αύξηση της εργατικής συμμετοχής στη διοίκηση οργανισμών και επιχειρήσεων δημοσίου οφέλους

-    Στην μείωση της πολυδιάσπασης και του οργανωτικού κατακερματισμού του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος

-    Στη βελτίωση του συστήματος εκλογής αντιπροσώπων στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα εργατικής εκπροσώπησης

-    Στην εφαρμογή προγραμμάτων πολιτικής εκπαίδευσης συνδικαλιστικών στελεχών, με τη συμμετοχή συνδικαλιστών και ακαδημαϊκών από το εξωτερικό

-    Στην κάλυψη κενών εκπροσώπησης ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων που βρίσκονται στη γκρίζα ζώνη μεταξύ μισθωτής εργασίας και άσκησης ελεύθερου επαγγέλματος ή των εργαζομένων που απασχολούνται σε επιχειρήσεις που δεν ισχύει κλαδική/ επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας ή η υπογραφή της επιχειρησιακής σύμβασης συνοδεύτηκε από βλαπτική μεταβολή της εργασιακής σχέσης, καθώς και των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας.

-    Στην καταπολέμηση φαινομένων διαφθοράς των εργατικών ενώσεων από την ύπαρξη ειδικής επιτροπής λογιστικού ελέγχου κατά το πρότυπο άλλων χωρών και την υποχρεωτική δημοσίευση των ετήσιων οικονομικών πεπραγμένων των τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων εργατικών ενώσεων της χώρας

-    Στην καθιέρωση ετήσιας έρευνας για τις εργασιακές σχέσεις κατά το πρότυπο της Workplace Employment Relations Study στη Βρετανία και την καθιέρωση παρατηρητηρίου επιχειρήσεων που εφαρμόζουν αντεργατικές πρακτικές

-    Στην αναβάθμιση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, με στόχο την πιο άμεση ανταπόκριση του στις καταγγελίες για φαινόμενα παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας

-    Στην υποχρέωση ανανέωσης της συνδικαλιστικής προεδρικής θητείας σε μικρότερα χρονικά διαστήματα

-    Στην ενίσχυση της δικτύωσης του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος με αντίστοιχους φορείς του εξωτερικού.

Αυτό που απαιτείται για να αλλάξει πλευρά ο φόβος και να κερδίσουμε την μάχη με τη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού, την απειλή του νεοφασισμού, για να μπορέσει η ελληνική κοινωνία να επαναφέρει τη δημοκρατία , είναι ασφαλώς η πολιτική ανατροπή, αλλά και η ανασυγκρότηση και ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος.

Αποτελεί για μας πολύ σημαντική πρόκληση και για αυτό ανοίγουμε με θάρρος αυτή τη συζήτηση. Και καλούμε όλους τους προοδευτικούς συνδικαλιστικούς φορείς να συμμετάσχουν σε αυτό το διάλογο.