 |
| του Ν.Γ.Δρόσου |
Η νέα προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, που εξήγγειλε χθες η κυβέρνηση, δεν είναι ούτε νέα, αλλά ούτε και αιφνιδιαστική.
Πέραν του γεγονότος ότι το 49% της ΔΕΗ βρίσκεται ήδη σε ιδιωτικά χέρια μέσω χρηματιστηρίου, εδώ και τρία χρόνια, από το πρώτο κιόλας μνημόνιο, η Ελλάδα έχει αναλάβει δεσμεύσεις τόσο για τη λεγόμενη «μικρή ΔΕΗ» όσο και για την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών, με στόχο την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.
Για όλο αυτό το διάστημα, όμως, οι δεσμεύσεις της παρέμειναν κενό γράμμα.
Ως αποτέλεσμα, η ΔΕΗ εξακολουθεί να είναι κυρίαρχος παίκτης, με σαφή χαρακτηριστικά ολιγοπωλίου, σε μία αγορά από την
οποία εξαρτάται το κόστος λειτουργίας, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του, του συνόλου των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα.
Κάτι που οφείλουμε να θυμόμαστε όταν διερωτώμεθα σχετικά με τη σθεναρή αντίσταση που επέδειξε ο δείκτης τιμών λιανικής στη χώρα μας καθ' όλη τη διάρκεια αυτού του διαστήματος.
Όπως αντίστοιχα οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ουδείς, πλην
ενδεχομένως της ίδιας της ΔΕΗ, γνωρίζει σήμερα ποια είναι, ή εν
τέλει ποια θα όφειλε να είναι, η προσήκουσα τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος.
Είναι τέτοιος ο βαθμός της άγνοιας σχετικά με το ζήτημα αυτό που η ίδια η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας οδηγήθηκε πρόσφατα στην ανάγκη προκήρυξης διαγωνισμού με στόχο την εκπόνηση κοστολογικού ελέγχου στη ΔΕΗ και κατά προέκταση προσδιορισμού του δόκιμου των τιμολογίων της.
Όλα αυτά, δε, όταν η ίδια η ΡΑΕ αναγνωρίζει ότι το 2013 το μερίδιο αγοράς της ΔΕΗ στην παραγωγή είναι 75%, ενώ στην προμήθεια, μετά τη χρεοκοπία δύο ιδιωτικών εταιρειών που δραστηριοποιούνταν στον τομέα, το 2012, έφθασε στο 99% της αγοράς.
Η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης προφανώς δεν είναι πανάκεια σε ό,τι αφορά τα τιμολόγια διάθεσης του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα.
Αποτελεί, όμως, μια αρχή.
Η διάθεση μεριδίου 17% εκ των μετοχών που κρατά η κυβέρνηση στην επιχείρηση και η διατήρηση της καταστατικής μειοψηφίας σε αυτήν, με ποσοστό 34%, μεταβιβάζουν τη δυνατότητα ελέγχου, ή τουλάχιστον δυνητικού ελέγχου, για να μην ξεχνάμε και τον θεσμό της γενικής συνέλευσης των μετόχων, σε ιδιωτικά χέρια.
Αντίστοιχα, το σχέδιο αναδιάρθρωσης της αγοράς ενέργειας που προωθεί η κυβέρνηση αλλάζει τον χάρτη τόσο στην παραγωγή, όσο και στη διανομή του τελικού προϊόντος.
Με άλλα λόγια, εισάγει τον ανταγωνισμό σε μια ιδιαίτερα κλειστή, έως τώρα, αγορά.
Στον βαθμό που ευοδωθούν αυτές οι προσπάθειες, διότι οι αντιδράσεις συντεχνιών και συνδικάτων είναι ήδη ορατές, ένα από τα σημαντικότερα προπύργια της κρατικής παρουσίας στην οικονομία θα έχει καταρρεύσει.
Δίχως αμφιβολία, πρόκειται για ένα πείραμα, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα των τελευταίων 63 ετών, από τον Αύγουστο του 1950, οπότε ιδρύθηκε η ΔΕΗ.
Ο βαθμός επιτυχίας του πειράματος αυτού, ωστόσο, παραμένει μια κρατική υπόθεση.
Εάν το κράτος, διαμέσου των εντεταλμένων φορέων του, συμπεριλαμβανομένης της ΡΑΕ, κατορθώσει να ασκήσει αποτελεσματικά τον εποπτικό ρόλο που οφείλει να ασκεί, το άνοιγμα της ενεργειακής αγοράς μπορεί να οδηγήσει τόσο σε χαμηλότερα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος, όσο και στη διαφανέστερη λειτουργία μιας ιδιαίτερα σημαντικής αγοράς για την ελληνική οικονομία.
Στον βαθμό, δε, που το κράτος επιθυμεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική, είναι προφανώς ελεύθερο να το πράξει, επιδοτώντας απευθείας τα τιμολόγια διάθεσης ρεύματος σε ευπαθείς και αδύναμες ομάδες της κοινωνίας.
Θα το πράξει, όμως, με τη γνώση ότι τα χρήματα των φορολογουμένων που θα διαθέσει θα αξιοποιηθούν για τον συγκεκριμένο σκοπό και δεν θα χαθούν ούτε σε συνδικαλιστικές τσέπες, ούτε σε αδιαφανείς διεργασίες.
Αρκεί οι κανόνες του παιχνιδιού να είναι ίδιοι για όλους και επιτέλους να αφεθούν οι δυνάμεις του ανταγωνισμού να δουλέψουν…
http://www.euro2day.gr/specials/reveille/136/articles/777448/Article.aspx
Είναι τέτοιος ο βαθμός της άγνοιας σχετικά με το ζήτημα αυτό που η ίδια η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας οδηγήθηκε πρόσφατα στην ανάγκη προκήρυξης διαγωνισμού με στόχο την εκπόνηση κοστολογικού ελέγχου στη ΔΕΗ και κατά προέκταση προσδιορισμού του δόκιμου των τιμολογίων της.
Όλα αυτά, δε, όταν η ίδια η ΡΑΕ αναγνωρίζει ότι το 2013 το μερίδιο αγοράς της ΔΕΗ στην παραγωγή είναι 75%, ενώ στην προμήθεια, μετά τη χρεοκοπία δύο ιδιωτικών εταιρειών που δραστηριοποιούνταν στον τομέα, το 2012, έφθασε στο 99% της αγοράς.
Η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης προφανώς δεν είναι πανάκεια σε ό,τι αφορά τα τιμολόγια διάθεσης του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα.
Αποτελεί, όμως, μια αρχή.
Η διάθεση μεριδίου 17% εκ των μετοχών που κρατά η κυβέρνηση στην επιχείρηση και η διατήρηση της καταστατικής μειοψηφίας σε αυτήν, με ποσοστό 34%, μεταβιβάζουν τη δυνατότητα ελέγχου, ή τουλάχιστον δυνητικού ελέγχου, για να μην ξεχνάμε και τον θεσμό της γενικής συνέλευσης των μετόχων, σε ιδιωτικά χέρια.
Αντίστοιχα, το σχέδιο αναδιάρθρωσης της αγοράς ενέργειας που προωθεί η κυβέρνηση αλλάζει τον χάρτη τόσο στην παραγωγή, όσο και στη διανομή του τελικού προϊόντος.
Με άλλα λόγια, εισάγει τον ανταγωνισμό σε μια ιδιαίτερα κλειστή, έως τώρα, αγορά.
Στον βαθμό που ευοδωθούν αυτές οι προσπάθειες, διότι οι αντιδράσεις συντεχνιών και συνδικάτων είναι ήδη ορατές, ένα από τα σημαντικότερα προπύργια της κρατικής παρουσίας στην οικονομία θα έχει καταρρεύσει.
Δίχως αμφιβολία, πρόκειται για ένα πείραμα, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα των τελευταίων 63 ετών, από τον Αύγουστο του 1950, οπότε ιδρύθηκε η ΔΕΗ.
Ο βαθμός επιτυχίας του πειράματος αυτού, ωστόσο, παραμένει μια κρατική υπόθεση.
Εάν το κράτος, διαμέσου των εντεταλμένων φορέων του, συμπεριλαμβανομένης της ΡΑΕ, κατορθώσει να ασκήσει αποτελεσματικά τον εποπτικό ρόλο που οφείλει να ασκεί, το άνοιγμα της ενεργειακής αγοράς μπορεί να οδηγήσει τόσο σε χαμηλότερα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος, όσο και στη διαφανέστερη λειτουργία μιας ιδιαίτερα σημαντικής αγοράς για την ελληνική οικονομία.
Στον βαθμό, δε, που το κράτος επιθυμεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική, είναι προφανώς ελεύθερο να το πράξει, επιδοτώντας απευθείας τα τιμολόγια διάθεσης ρεύματος σε ευπαθείς και αδύναμες ομάδες της κοινωνίας.
Θα το πράξει, όμως, με τη γνώση ότι τα χρήματα των φορολογουμένων που θα διαθέσει θα αξιοποιηθούν για τον συγκεκριμένο σκοπό και δεν θα χαθούν ούτε σε συνδικαλιστικές τσέπες, ούτε σε αδιαφανείς διεργασίες.
Αρκεί οι κανόνες του παιχνιδιού να είναι ίδιοι για όλους και επιτέλους να αφεθούν οι δυνάμεις του ανταγωνισμού να δουλέψουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου