ΔΗΛΩΣΗ του Ευρωβουλευτή Κ. Πουπάκη

Οι απαιτήσεις της Τρόικα που συμπεριλαμβάνονται στο συγκεκριμένο emailκαι τις οποίες συζητούσε μέχρι χθες το αρμόδιο Υπουργείο -ευτυχώς με παρέμβασητου ίδιου του Πρωθυπουργού το θέμα προς το παρόν «πάγωσε»- αφορούν ρυθμίσεις που δεν υπάρχουν σε κανένα ευρωπαϊκόκράτος, μια καιεπικαλούμαστε ευρωπαϊκές πολιτικές. Είναι ρυθμίσεις αντίθετες με κάθε έννοιατου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου και τις συναντάμεμόνο σε τριτοκοσμικές αφρικάνικες χώρες ή και σε κάποιες άλλες που έχουν, ήδη,μετατραπεί σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες με μισθούς πείνας και τιςγνωστές τραγικές επιπτώσεις της ακραίας φτώχειας, της εξαθλίωσης του πληθυσμού,της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης. Αυτήν την Ελλάδα θέλουμε;

 

Συζητάνε,λίγο–πολύ, να νομοθετηθούν οι πιο ακραίοι εργοδοτικοί παραλογισμοί«νομιμοποιώντας» και «μονιμοποιώντας» αυθαίρετες απαιτήσεις για κατάργηση

τωναποζημιώσεων, συμβάσεις «α λα καρτ» μιας ώρας ή δουλειά ακόμη και 13 ώρες τηνημέρα με εργαζόμενους «λάστιχο» χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση και καταβολήυπερωρίας, με «εργαλείο» το εκβιαστικό φόβητρο της απόλυσης σε περίπτωση άρνησης.Αλήθεια έχουμε αναρωτηθεί τί εργασιακόπεριβάλλον τελικά θα παραδώσουμε στα παιδιά μας;

 

Βεβαίωςνα διευκολυνθεί η επιχειρηματικότητα, αφού χωρίς επιχειρήσεις δεν υπάρχουν καιεργαζόμενοι. Βεβαίως να δοθούν δυνατότητες ευελιξίας στις επιχειρήσεις προκειμένουνα επιβιώσουν και να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας, αλλά όλα αυτά δεν μπορείνα γίνουν χωρίς μια στοιχειώδη ασφάλεια των εργαζομένων, που βλέπουν τακοινωνικά τους δικαιώματα να συρρικνώνονται ή και να εκμηδενίζονται. Δεν είδαμεπουθενά μέχρι σήμερα κανένα θετικό αποτέλεσμα από την ασύδοτη ελαστικοποίησητων εργασιακών σχέσεων πέρα από τη δημιουργίατης «γενιάς των 245€», την αύξηση της ανεργίας και του φαινομένουτων «φτωχών εργαζομένων», για το οποίο η χώρα μας κατέχει άλλη μια θλιβερήδιάκριση. Πρόκειται ξεκάθαρα, δηλαδή, γιανέες απαιτήσεις τιμωρητικού και όχι ουσιαστικού χαρακτήρα.

 

Σεκαμία περίπτωση δεν πρέπει να νομίζουμε ότι θα «σωθούμε» αποκλειστικά από τουςεπιχειρηματίες. Μην ξεχνάμε ότι κάποιοι όταν εξασφάλισαν δάνεια και επιδοτήσειςπροτίμησαν τα φθηνά «εργατικά χέρια» της Ανατολικής Ευρώπης βυθίζονταςολόκληρους νομούς της χώρας στη μακροχρόνια ανεργία. Μην ξεχνάμε ότι δεν είναιλίγοι εκείνοι που συστηματικά φοροδιαφεύγουν πλουτίζοντας σε βάρος των μισθωτώνκαι των συνταξιούχων, που είναι επί δεκαετίες «μόνιμοι» και «νόμιμοι»χρηματοδότες του Κρατικού Προϋπολογισμού. Και μια και μιλάμε για τη «μάστιγα»της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής, αν θέλουμε να καλύψουμε τα τυχόν κενά των 11.5δις €, ας βάλουμε όλους τους Έλληνες μέσα σεένα μήνα να καταθέσουν «πόθεν έσχες» των περιουσιακών τους στοιχείων,ώστε να δούμε όλοι τον τρόπο απόκτησής τους. Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να υπάρχειβούληση. Υπάρχει;;;

 

Όσοισήμερα με περισσή ευκολία «ποινικοποιούν» κάθε ίχνος κοινωνικής προστασίαςοφείλουν επιτέλους να καταλάβουν ότι:
Είναι κεκτημένο και ευρωπαϊκά κατοχυρωμένο δικαίωμα του     εργαζομένου να γνωρίζει πως έχει     ένα ωράριο εργασίας.
Είναι δικαίωμα του ασφαλισμένου     να έχει γιατρό, φάρμακα και νοσοκομείο με πλήρη εξοπλισμό. Έχει πληρώσει αρκετά     και είναι δικαίωμά του να τα απαιτεί.
Είναι δικαίωμα του συνταξιούχου     να απολαμβάνει μια σύνταξη αξιοπρεπούς διαβίωσης και όχι αυτή να     «πετσοκόβεται» διαρκώς πλησιάζοντας την κατώτερη σύνταξη –αυτή του ΙΚΑ με     τα 4.500 ένσημα- όταν ο ίδιος έχει καταβάλλει εισφορές για 10 και 11.000     ένσημα. Έχω ειλικρινά την περιέργεια να     πληροφορηθώ ποιό είναι τελικά το ύψος της σύνταξης εκείνων που θεωρούνται     ως «χαμηλοσυνταξιούχοι» και οι οποίοι ακούμε καθημερινά να εκστομίζεται     ότι θα προστατευθούν. Είναι τα 1000€, τα 700€, τα 500€ ή τα 100;;;Είναι πάνω ή κάτω από το όριο της φτώχειας; Το απαράδεκτο «κούρεμα» των     Ομολόγων των Ασφαλιστικών Ταμείων που στοίχισε 11€ δις μετατρέπεται σε     «κούρεμα επιβίωσης» για εκατοντάδες χιλιάδες απόμαχους της εργασίας, με     την ανεξέλεγκτη μαύρη εργασία να δίνει τη «χαριστική βολή».
Είναι δικαίωμα του κόσμου της εργασίας     να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του, η οποία δεν εξασφαλίζεται μέσα από     μισθούς των 586€ μεικτά (487€ καθαρά) και 511€ για τους νέους (430€     καθαρά), που βρίσκονται κάτω από το εθνικό όριο φτώχειας, όταν μάλιστα     υπάρχουν ιδιαίτερα υψηλές τιμές σε βασικά προϊόντα και υπηρεσίες (π.χ.     καύσιμα, τρόφιμα, οικιακά τιμολόγια κ.α.), υψηλότατη φορολογία –η ίδια η     Ευρωπαϊκή Επιτροπή το αναγνωρίζει-και φορολόγηση ακόμη και της φτώχειας     (5.000 € αφορολόγητο όριο), έκτακτες εισφορές και «χαράτσια» που δεν     μπορούν να αποπληρωθούν. Ακόμη και οι Γερμανοί απορούν πρόσφατα και     δημόσια πως επιβιώνουν οι ασθενέστερες εισοδηματικές τάξεις στην Ελλάδα με     συντελεστή 23% ΦΠΑ στα αγαθά πρώτης ανάγκης, όταν ο αντίστοιχος στη χώρα     τους είναι μόλις 7%.
Είναι δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία     να αντιδρούν απέναντι σε ενδεχόμενη περικοπή ή ακόμα και κατάργηση των     αναπηρικών επιδομάτων, που θα τους καταδικάσει στην ανέχεια οδηγώντας τους     ακόμη και στην επαιτεία. Η κοινωνική πρόνοια μοιάζει «άγνωστη λέξη» σε ένα     κράτος που μπαίνουν λουκέτα με όρους «ντόμινο» σε Ιδρύματα, βρεφονηπιακούς     σταθμούς, δομές φιλοξενίας ανάπηρων παιδιών κ.α..
Είναι δικαίωμα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών,     που δανείστηκαν σε άλλες εποχές και με άλλους όρους, να διεκδικούν σήμερα     μια βιώσιμη διευθέτηση των δανειακών τους υποχρεώσεων, ώστε να ανασάνουν     αποφεύγοντας τον «εφιάλτη» των κατασχέσεων.

 

Ηκατάσταση που διαμορφώνεται είναι πραγματικά εκρηκτική και κανείς δενδικαιούται να την αντιμετωπίζει ως απλή υπόθεση εργασίας. Η ελληνική κοινωνίαβιώνει μια πρωτόγνωρη δοκιμασία με 1.5 εκατ. ανέργους και 3 εκατ. συμπολίτεςμας στα όρια της ακραίας φτώχειας. Η πραγματική οικονομία καταρρέει από τηνασφυξία ρευστότητας που επικρατεί στην αγορά με 486 χιλιάδες επιχειρήσεις ναέχουν βάλει «λουκέτο» την τελευταία τριετία. Η μεσαία τάξη αποδομείταιοριστικά, την ώρα που οι άστεγοι και τα συσσίτια πολλαπλασιάζονται. Οιμεταναστευτικές ροές των Ελλήνων προς το εξωτερικό και ο «ξεριζωμός» των νέωνμας που ένας στους δύο αδυνατεί να βρει οποιαδήποτε απασχόληση παραπέμπουν στιςδεκαετίες του ΄50 και του ’60. Τραγικός απολογισμός της ανθρωπιστικής, πλέον,κρίσης είναι οι περισσότερες από 3.000 απόπειρες αυτοκτονίας.

 

Η διάσωση της Πατρίδας μας είναι ένας κορυφαίος εθνικόςστόχος και όλοι μας οφείλουμε νασυμβάλουμε στην επίτευξή του. Η αναγκαιότητατης παραμονής μας στην Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, πρέπει, όμως,να διαφυλάξουμε παράλληλα το όποιο στοιχείο της κοινωνικής δικαιοσύνης καισυνοχής έχει απομείνει χωρίς πρόσθετεςοριζόντιες περικοπές και χωρίς να οδηγηθούν κοινωνικές ομάδες σε εξαθλίωση.

 

Χωρίς ακρότητες και αλαζονικές συμπεριφορές, χωρίς να κουνάμεδεικτικά και επιτακτικά το δάχτυλο σε μια κοινωνία που έχει εξαντλήσει κάθεόριο ανοχής και αντοχής. Υπάρχει και ο διάλογος…

 

Μεδιάλογο στο παρελθόν επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας έγιναν σημαντικέςδιαρθρωτικές αλλαγές και αποκρατικοποιήσεις στον ΟΤΕ, την Ολυμπιακή, τα Λιμάνιακαι αλλού. Κανείς δεν αντιδρά στην ορθολογική αξιοποίηση της δημόσιαςπεριουσίας με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Κάνεις δεν στρέφεται κατά τωναποκρατικοποιήσεων με εξαίρεση συγκεκριμένους τομείς εθνικής ή ζωτικήςκοινωνικής σημασίας, που και σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ο δρόμος τωνστρατηγικών συμμαχιών αναπτυξιακού χαρακτήρα -μέσα από απόλυτα διαφανείςδιαδικασίες και όχι απευθείας αναθέσεις- με άλλες ομοειδείς ευρωπαϊκές ή μηκρατικές επιχειρήσεις για την ισχυροποίηση της θέσης τους στο διεθνήανταγωνισμό και την εισαγωγή πολύτιμης τεχνογνωσίας.

 

Μεδιάλογο και τη συναίνεση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας επί ΝέαςΔημοκρατίας έγιναν σοβαρές μεταρρυθμίσεις που έδωσαν πνοή και βιωσιμότητα στοΑσφαλιστικό ενώ πραγματοποιήθηκαν αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις στηνκατεύθυνση της πραγματικής βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Τότε δηλαδή υπήρχεκανένα «σοβιέτ»;

 

Δενχρειάστηκαν πουθενά νομοθετικές παρεμβάσεις που ακυρώνουν τις συμφωνίες τωνκοινωνικών εταίρων. Ο κοινωνικός διάλογος που ευαγγελίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωσηισχύει για όλα τα άλλα κράτη-μέλη εκτός της Ελλάδος. Παντού υπάρχουν ελεύθερεςσυλλογικές διαπραγματεύσεις είτε για το ύψος του κατώτερου μισθού, είτε σεκλαδικό επίπεδο. Όπου δεν υπάρχει κατώτεροςμισθός, υπάρχει ελάχιστό εγγυημένο εισόδημα, που μόνο στην Ελλάδα δεν έχειθεσμοθετηθεί από το σύνολο των κρατών της Ευρωζώνης. Με λυπεί ιδιαίτερα και το γεγονός ότι στο σύνολο τωνπαρεμβάσεών μου στο Ευρωκοινοβούλιο είτε αφορούν την υψηλή φορολογία και τημείωση ΦΠΑ, είτε τον κοινωνικό διάλογο κ.λπ. λαμβάνω την στερεότυπη, πλέον,απάντηση: «…η Ελληνική Κυβέρνηση το αποφάσισε…».

 

Ηστήριξη του ελληνικού λαού στην προσπάθεια αναστήλωσης της ελληνικής οικονομίαςείναι απαραίτητη προϋπόθεση και αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία του όλουεγχειρήματος. Και υπάρχουν περιθώρια για να γίνει η κοινωνία συμμέτοχη, αρκεί ταμεμονωμένα κυβερνητικά στελέχη που με προκλητική έπαρση απευθύνονται στουςπολίτες, να πάψουν να υποστηρίζουν σε δραματικούς τόνους ότι τάχα αναλαμβάνουντην πολιτική ευθύνη, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει κάλυψη από το ΕλληνικόΚοινοβούλιο στις προτάσεις τους. Επιβάλλεται να έρθουν πιο κοντά και να νιώσουντον απλό άνθρωπο, συνειδητοποιώντας ότι έχουν προσωπική και ηθική ευθύνη ναδιαμορφώσουν συνθήκες κοινωνικής προόδου και προκοπής. Ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή είναι οι δύο όψεις τουίδιου νομίσματος, είναι «συγκοινωνούντα δοχεία».

 

Μεμεγάλη έκπληξη παρακολούθησα, όμως, δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων νακαυχώνται με αλαζονική συμπεριφορά ότι «φιλελευθεροποίησαν» το εργασιακόκαθεστώς στην Ελλάδα από την πρακτική του σοβιέτ που υπήρχε.

 

Αισθάνθηκααγανάκτηση και ντροπή όταν υπάρχουν Έλληνες που ονομάζουν «σοβιέτ» τηστοιχειώδη εργασιακή ασφάλεια θεωρώντας μάλλον ως επικίνδυνη «πολυτέλεια» τηνπαγκοσμίως αναγνωρισμένη κοινωνική κατάκτηση της οκτάωρης-πενθήμερης εργασίας.Θα πρέπει να γνωρίζουν, όμως, ότι η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεωνείναι εκείνη που οδηγεί την κοινωνία σε κατάσταση «σοβιέτ» με την ισοπέδωση τωνμισθών και του επιπέδου διαβίωσης των πολιτών.

 

Πώςμπορεί να αποκαλείται «σοβιέτ» μια αγορά εργασίας, όπου η μερική απασχόληση καιη εκ περιτροπής εργασία έχουν εξελιχθεί άναρχα και χωρίς κανόνες στα κυρίαρχαεργασιακά πρότυπα (το 54% των νέων προσλήψεων), ενώ οι ατομικές συμβάσειςεπεκτείνονται σε όλο το φάσμα του αμιγώς Ιδιωτικού Τομέα της Οικονομίας σεβάρος των κλαδικών, που ακόμη και όταν υπογράφονται καταστρατηγούνται στηνπράξη;

 

Τέλος,τα Συνδικάτα διαδραματίζουν ένα πολύσυγκεκριμένο, σημαντικό και απόλυτα διακριτό ρόλο από την εκάστοτε εκτελεστικήεξουσία ή τους ιδεολογικά συγγενείς πολιτικούς σχηματισμούς. Γιααυτό στο πλαίσιο της ελεύθερης δημοκρατικής συνδικαλιστικής έκφρασης δεν θαπρέπει να υπάρχει η oποιαδήποτεπέρα και έξω από αυτά παρέμβαση ελέγχου ή ποδηγέτησης ανεξάρτητα αν συμφωνούμεή διαφωνούμε με τις θέσεις που κατά καιρούς εκφράζουν. Ειδικότερα με τις οργανώσειςτων εργαζομένων, φυσικά και είναι θεμιτό να υπερασπίζονται με ευαισθησία,ρεαλισμό και μακριά από ακρότητες τα δικαιώματα αυτών που εκπροσωπούν, όπωςακριβώς τα υπερασπίζονται και όλοι οι υπόλοιποι επαγγελματικοί κλάδοι τωνδικηγόρων, γιατρών, μηχανικών, φαρμακοποιών, δημοσιογράφων κ.α.. Ίσως όμωςαυτοί να έχουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα γιατί έχουν και μεγαλύτερηεκπροσώπηση στα κοινοβουλευτικά όργανα.