5 γελοία σενάρια, 2 άσχετα μοντέλα, 1 σοβαρή παγίδα, γενικό μπάχαλο και στο τέλος ξεπούλημα

του Μιχάλη Αγραφιώτη
στο kozan.gr

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ ανελλιπώς την προχειρότητα και την πολυγλωσσία σε ότι αφορά τις αποκρατικοποιήσεις και συγκεκριμένα της ΔΕΗ από πλευράς των τελευταίων κυβερνήσεων. Εδώ και 3 χρόνια ακούγονται σενάρια, υπάρχουν πληροφορίες, διαρρέονται σχέδια και στο τέλος επικρατεί ένα μπάχαλο, το οποίο βλάπτει στο βάθος την επιχείρηση. Και φυσικά, το μπάχαλο αυτό καλλιεργούν με τον τρόπο τους ενεργειακά ιδιωτικά συμφέροντα που έχουν βρει συμμάχους «αγωνιστές» εντός και εκτός της ΔΕΗ. Το τελευταίο σενάριο που διέρρευσε πάλι αναφέρει 5 σχεδιασμούς(;) που χωρούν σοβαρών αμφισβητήσεων και φαίνεται ότι και πάλι δεν θα επαληθευτούν.

Η υποτίμηση της επιχείρησης έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Και είναι συστηματική αφού οι υπερβολικές σπατάλες σε επίπεδο διοίκησης, τα καλοπληρωμένα GoldenBoysτης διοίκησης και του συνδικαλισμού, οι κακοί διοικητικοί χειρισμοί, η κακή οργάνωση, τα ρουσφέτια των κομματικών ταγών και σε συνδικαλιστικά σωματεία, η έλλειψη στρατηγικής απέναντι στην

απελευθέρωση ήρθαν και έδεσαν με τα σενάρια ιδιωτικοποίησης που υποβάθμισαν συστηματικά την επιχείρηση και η διάρκεια τους για μεγάλο χρονικό διάστημα δημιουργούν ένα εσκεμμένο θολό τοπίο στην αγορά ενέργειας που βολεύει τα «κοράκια» να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Γιατί μπορεί η καθυστέρηση της αποκρατικοποίησης να δίνει ελπίδες για ναυάγιο της, από την άλλη όσο πιο πολύ καθυστερεί τόσο πιο πολύ βολεύει αυτούς που θέλουν να εκμεταλλευτούν το ξεπούλημα της. Και με ότι συνέπειες φυσικά μπορεί να έχει αυτό.

Και τα 5 σενάρια που διαρρέονται θα μπορούσαν να θεωρηθούν κωμικοτραγικά. Αν η κυβέρνηση έχει αξιοπιστία και θέλει να αξιοποιήσει την επιχείρηση προς το δημόσιο συμφέρον είναι ο στρατηγικός επενδυτης, ο οποίος θα αξιολογήσει ένα σοβαρό επιχειρηματικό σχεδιασμό με προοπτικές και τάσεις αναβάθμισης της ποιότητας της επιχείρησης. Από εκεί και πέρα το παν είναι να δημιουργηθεί ένα σοβαρό θεσμικό πλαίσιο βάσει ενός σοβαρού σχεδιασμού, καθορίζοντας την δραστηριότητα των ιδιωτών, τις εργασιακές σχέσεις, τις υποχρεώσεις αλλά και τα πλεονεκτήματα των επενδυτών και φυσικά το πλαίσιο της διαχείρισης του φυσικού πλούτου. Διαχωρισμοί, 2 μικρές ΔΕΗ, πακέτα λιγνιτικών μονάδων με υδροηλεκτρικα και άλλες αλχημείες δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν σοβαρό επενδυτή αλλά μόνο τυχοδιώκτες. Η τακτική της προχειρότητας δεν θα προσελκύσει κανένα σοβαρό επενδυτή, αλλά εγχώρια συμφέροντα που βασίζονται στις αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης και στις πλάτες των «αγωνιστών» που ουσιαστικά έχουν πάρει τις εγγυήσεις ότι θα τους καλύψουν σε μια μελλοντική εκμετάλλευση.

Όσο για το Ιταλικό και Γαλλικό μοντέλο, η πρακτική έδειξε ότι όταν γίνεται προσπάθεια εφαρμογής ενός συγκεκριμένου πλαισίου που έγινε αποδεκτό σε άλλη χώρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη χώρα μας γιατί πολύ απλά η Ελλάδα δουλεύει με άλλα κριτήρια. Γιατί στις παραπάνω χώρες τηρείται ο νόμος. Εδώ υπάρχει παραλογισμός έως παράνοια που καλύπτεται από τη μια από τη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης και από την άλλη από τα μικροσυμφέροντα.

Τα νομικά κωλύματα που υπάρχουν, οι ρήτρες από τους δανειστές της επιχείρησης για την καταγγελία των συμβάσεων σε περίπτωση πώλησης περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης όπως επίσης ρήτρες για λόγους Εθνικής ασφάλειας μπορούν να αποτελέσουν σοβαρά εμπόδια για την αποκρατικοποίηση της επιχείρησης. Επίσης, το ζήτημα έχει και πολιτικές προεκτάσεις. Η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ φαίνεται ότι προωθούν την κατάργηση του ελάχιστου ποσοστού του δημοσίου από την επιχείρηση και την κατάργηση της υποχρεωτικής συμμετοχής των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια των κρατικών επιχειρήσεων. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς των παραπάνω κομμάτων βρίσκονται πλέον σε πολύ δεινή θέση και βέβαια, η παραμονή τους στα κόμματα αποτελεί βαρύτατο ιδεολογικό και συνδικαλιστικό παράπτωμα, αφού θίγονται ζωτικά και σοβαρά ζητήματα των εργαζομένων. Τα χειρότερα φυσικά έρχονται από την 3^η Σεπτέμβρη…