Όταν το παρελθόν πλησιάζει απειλητικά ως παρών!!! (Απάντηση στην επιστολή «ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ»)

του Πασχάλη Τσολάκη
από την μόνιμη στήλη στο kozan.gr

Στις κοινωνίες πάντα υπάρχουν αυτοί που κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν, αυτοί που παρακολουθούν τα πράγματα να συμβαίνουν και αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει! Η γενιά που γεννήθηκε στην δεκαετία του 50, κυρίως στην επαρχία, έχει κάποια βιώματα, αλλά κυρίως έντονες αφηγήσεις, από τα πέτρινα χρόνια εκείνης της εποχής.

Έβλεπαν αυτά τα παιδιά του 50, τους γονείς τους να ψήνονται διαρκώς στον πυρετό της αγωνίας και του κάματου, κι ο ιδρώτας της κούρασης ήταν μαζί και πόνος ψυχής. Ψήνονταν από το πυρετό των σκέψεων για το αύριο. Το αύριο των παιδιών τους!

Μακριά, πολύ μακριά από αυτούς, κάποιοι άλλοι καίγονταν στον πυρετό της εξουσίας, της δόξας και
της απόλαυσης! Ήταν αυτοί που καθόριζαν τις τύχες τους, ερήμην τους, πάντα….Ήταν πολύ μακριά από την εξέλιξη των γεγονότων κι ακόμα μακρύτερα από την σύλληψη και τον τρόπο εκτέλεσης και εφαρμογής τους. Μόνο ζούσαν! Χωρίς να γνωρίζουν τι προαποφασίζονταν για αυτούς.

Καθημερινός αγώνας, καθημερινή βιοπάλη για να πορέψει η φαμιλιά. Στριμωγμένα τα παιδιά ,σε ένα δωμάτιο που έμπαζε από παντού, δίπλα στην ξυλόσομπα κι η μάνα να ανακατεύει την κατσαρόλα και τα παιδιά να ρωτούν παραπονεμένα, αν έγινε ακόμα το φαγητό. Κι εκείνη κράταγε τα δάκρυα της για να μην φανούν και ανακάτευε την κατσαρόλα που είχε μόνο νερό κι έλεγε στα μικρά της «δεν έγινε ακόμα!» μέχρι να νυστάξουν και να κοιμηθούν νηστικά!

Αυτά τα παιδιά ζούσαν ακόμα στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού! (μακάρι καμιά γενιά μην ξαναζήσει τέτοια χρόνια. Άλλοι όμως αποφασίζουν δυστυχώς και οι ευχές τους αφήνουν παγερά αδιάφορους). Τα ξεγεννούσαν πρακτικές μαμές και σαν αρρώσταιναν, αναλάμβανε η γιαγιά με τα γιατροσόφια της!
Τα βράδια, σαν ο ήλιος χάνονταν, και το σκοτάδι απλώνονταν, άρχιζε η ώρα του αναπαμού. «Η ανάπαυλα του πολεμιστή», γιατί πολεμιστές υπήρξαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης. Πολεμιστές της επιβίωσης και της ζωής. Ξεκουράζονταν και ετοιμάζονταν για τις καινούργιες μάχες, τις δύσκολες, τις άνισες, χωρίς βόλια!
Οι νύχτες μεγάλες, παγερές και σκοτεινές. Μοναδικό φως, εκείνο το αμυδρό της «γκαζόλαμπας», που μαζί με το καπνό του τζακιού, φανέρωναν πως υπάρχει ζωή στο χωριό. Εκείνα τα χρόνια κάθε παιδί που πήγαινε στο δημοτικό σχολείο, θα έπρεπε να κουβαλάει μαζί του κι από ένα κομμάτι ξύλο, για την θέρμανση των αιθουσών! (σήμερα θα τσοντάρουν οι γονείς όσο διαθέτουν ακόμα κάποια αποθέματα σαν την γκαμήλα με το λίπος). Τα παιδιά εκείνης της γενιάς θυμούνται τα μπαλωμένα ρούχα, τα τρύπια παπούτσια, το χώμα και τη λάσπη που είχαν για παιχνίδι. (Οι τσαγκάρηδες, οι ράφτες κι οι μοδίστρες θα ξαναεμφανιστούν!).
Οι γενιές αυτές ανήκαν στην κατηγορία, που δεν αντιλαμβάνονταν τι συμβαίνει. Θαρρούσαν ότι έτσι ζούσαν όλοι. Μέσα στην φτώχια στην μιζέρια, χωρίς ιατρική φροντίδα, χωρίς συνθήκες υγιεινής, χωρίς τις στοιχειώδες ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Ότι ήταν θέλημα της μοίρας και του Θεού!

Η σημερινή γενιά είναι στην κατηγορία, που βλέπουν τα πράγματα να συμβαίνουν. (αν και είναι πολλοί ακόμα που δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και στηρίζουν ακόμα πολιτικές που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε εκείνο το παρελθόν)! Καταλαβαίνει ότι κι αυτοί δεν θα μπορέσουν πλέον να εξασφαλίσουν ούτε ένα στοιχειώδες μέλλον για τα παιδιά τους. Δεν θα μπορούν να τα σπουδάζουν, να τα γιατρεύουν, για να μπορέσουν να δημιουργήσουν. Η έκτρωση κάθε δημιουργίας θα γίνεται με την οικονομική χειρουργική!
Η μόνη λύση για να αλλάξουν τα πράγματα είναι να συνειδητοποιήσει η κοινωνία τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει και να αναγκάσει αυτούς που δημιουργούν τις καταστάσεις να αλλάξουν πλεύση και ρότα!
Ποιος εξουσιαστής σήμερα, μπορεί να καταλάβει τον πόνο και το δράμα των απλών ανθρώπων που δοκιμάζονται.; Εκείνοι που ποτέ δεν τους έλειψε τίποτα; Κείνοι που δεν στερήθηκαν ποτέ τίποτα; Που δεν αδικήθηκαν ασύστολα και κατά συρροή; Που δεν τους αγνόησαν και δεν τους ταπείνωσαν ποτέ; Εκείνοι που δεν ένιωσαν την πίκρα να κατεδαφίζει χιλιάδες ψυχές που είχαν όνειρα και διάθεση για ζωή; Που δεν είδαν τον πανικό στα μάτια τους, όταν δέχονταν χτυπήματα χωρίς να βλέπουν και δίχως να ξέρουν από πού έρχονταν;

 Εκείνοι που δεν περπάτησαν ποτέ ανυπόδητοι; Εκείνοι που δεν είδαν ποτέ ματάκια μικρού μωρού, να σβήνουν και να χάνονται χωρίς οι μάνες που τα είχαν αγκαλιά να ξέρουν το γιατί; Εκείνοι που δεν ένιωσαν οικονομική και κοινωνική στέρηση; Εκείνοι που δεν ένιωσαν ξεχασμένοι, αδικημένοι, πληγωμένοι από το σύστημα; ( Κάποια ίσως θύματα εκείνης της εποχής που βρέθηκαν στην εξουσία γίνανε οι ίδιοι θύτες, ως συνήθως συμβαίνει. Η θύτης γίνεσαι ή ήρωας!) Μακριά όχι μόνο από τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες πρακτικές, αλλά και όταν υπάρξουν, η τιμωρία να είναι στην Πυρά!

Καιρός η νέα γενιά να βάλει στόχο την Ιθάκη! Να αντισταθεί στο εξουσιαστικό σύστημα που την θέλει υπνωτισμένη και ναρκωμένη. Η εξουσία φοβάται την οργή και την ορμή των νέων και προσπαθεί ή να την περιορίσει ή να την εκτρέψει σε δραστηριότητες που όχι μόνο να μην την ενοχλούν, αλλά απεναντίας να την βοηθούν. Τους περιόρισε την ελευθερία της ψυχής, της αξιοπρέπειας, της γνώμης, της έκφρασης και της δημιουργίας. Τους έκανε εξαρτημένους στο σύστημα αντί πινακίου φακής. Αγνοούν την ιστορία και την φιλοσοφία της ιστορικής γενιάς τους. Πείστηκαν ότι τους είναι άχρηστα και περιττά.
 Τους απομάκρυνα από την γνώση. Δεν ξέχασαν μόνο τον προμηθέα και την Αντιγόνη και τις συμπεριφορά τους προς τους Θεούς και την εξουσία. Ξέχασαν και το μυθικό θρυλικό Οδυσσέα που αψήφησε ακόμα κι αυτόν τον Ποσειδώνα, την ώρα που πάλευε με τα κύματα!
Δεν λιγοψύχησε και δεν υποτάχτηκε. Προτίμησε την μάχη, από την εύκολη πορεία για την Ιθάκη. Οι εμπειρίες του τον ανύψωσαν και η περηφάνια, στεφάνι στο μέτωπο, σημάδι της αξιοπρέπειας, σύμβολο σεβασμού, θεών και ανθρώπων. Αυτός είναι ο ανυπόταχτος. Και να θυμούνται πως η αποστολή δεν τελειώνει φτάνοντας στην Ιθάκη. Πρέπει να τοξέψουν και τους φιλόδοξους μνηστήρες, που τρώγανε και πίνανε από το βιός του άλλου και θέλανε να κάνουνε και τα κέφια τους!

Τόξα φαρμακερά σε όσους πίνουν τον ιδρώτα του άλλου. Σε όσους σπαταλούν και αρπάζουν δημόσιο χρήμα και δημόσια περιουσία. Φωτιά σε όσους πουλάνε δημόσιο πλούτο και οδηγούν την κοινωνία, στα σκλαβοπάζαρα των αγορών!
Έτσι πρέπει να δράσει ο Σπάρτακος. Στα μαρμαρένια αλώνια με το χάροντα της φτώχειας και της ταπείνωσης και όχι με επιστολές εκ του ασφαλούς, σε ανθρώπους που εκτελούν αποφάσεις ειλημμένες! Αγώνας κοινωνικός και εργατικός, όπως ο αληθινός Σπάρτακος, γνωρίζοντας το τίμημα! Φτάνει πια η επανάσταση των γαρυφάλλων! Πάλη και πούπουλα δεν συνταιριάζουν.

Νομοτελειακό δόγμα! Κι όχι δόγμα σοσιαλιστικό ή καπιταλιστικό! Βολική η επανάσταση της θεωρίας και των λόγων, που οδηγεί στην διαβάθμιση θέσεων, αξιωμάτων , συνδιαχείρισης και όχι μόνο! Αλήθεια σε ποια κατηγορία ανήκει ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ! Σε εκείνους που κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν; Σε κείνους που παρακολουθούν τα πράγματα να συμβαίνουν; Ή σε εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει!

Για δημοσιοποιήστε κύριοι του Σπάρτακου τα ονόματα των «παιδιών των Κυριακών» στην κοινωνία! Γνωστοί όλοι στην κοινωνία ως εκφραστές του συστήματος. Εξαιρέσεις κάποιοι λίγοι ίσως άγνωστοι! (κι όλα αυτά για να κάνουν παιχνίδι οι προϊστάμενοι για να δουλεύει το σύστημα! Είναι το μόνο που δεν χρεοκόπησε. Αυτό κι οι εκφραστές του! )
Άγνωστοι μάζα οι ταπεινοί που παραδίδουν τις πινακίδες από τα αυτοκίνητα και σε λίγο καιρό θα αρχίσουν να παραδίδουν και τις χελώνες της ΔΕΗ! Αλίμονο όμως αν αυτές οι μάζες, ανά τον κόσμο, ξυπνήσουν κάποτε από το λήθαργο και την νάρκωση. Τότε θα συμβεί αυτό που λένε και οι γραφές! Η συντέλεια του Κόσμου! Τότε μόνο θα επαληθευτεί η φράση. «φωνή λαού. Οργή Θεού». Αλλά την οργή δεν θα την αφήσει ο λαός στο Θεό!
Υ.Γ 1 Ακτιβιστής δεν είναι αυτός που λέει ότι το ποτάμι είναι βρόμικο. Ακτιβιστής είναι αυτός που καθαρίζει το ποτάμι. Συνδικαλιστής τι άραγε σήμερα;
Υ.Γ 2 «Όταν ο λαός δεν θα ʽχει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους» Ζαν –ζακ Ρουσσώ.
Υ.Γ 3 (σε κάτι τυπάκια πολιτικά) Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά νικάς.  
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα!!! 
Η Ευχή της στήλης σε όσους τους κόπηκαν τα δώρα κι όσους δεν μπορούν να πάρουν κάποιο δώρο για τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Ας μην σου φέρουν δώρα οι μάγοι – Ας σου χαρίσουν μια ζωή μαγεμένη! (¨όμως η πολιτική κι αυτό το στέρησε από την κοινωνία. Ακόμα και αυτήν την νοερή ελπίδα του ονείρου. Δεν υπάρχουν μάγοι, λένε. Υπάρχει τρόικα και μνημόνιο. Κι αυτοί υπάρχουν κι είναι εδώ! Άνθρωποι δεν υπάρχουν να αντισταθούν και στέλνουν τροφή (σε κάθε δόση) στον Μινώταυρο!