Δήλωση του Ευρωβουλευτή Κ. Πουπάκη για την εργασιακή εφεδρεία και τις καταργήσεις-συγχωνεύσεις οργανισμών

«Κερκόπορτα» απολύσεων για 40.000 εργαζόμενους η εργασιακή εφεδρεία της  Κυβέρνησης
Προχειρότητα-Αδιαφανείς Διαδικασίες-Αναβίωση Κομματικού Κράτους

Η παραγωγική ανασυγκρότηση και ο εξορθολογισμός στη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα και να δοθεί η δυνατότητα στους εργαζόμενους να προσφέρουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, αλλά και να μειωθεί το λειτουργικό κόστος με παράλληλη κάλυψη των «κενών» σε κρίσιμους τομείς, είναι ένα καθολικό και διαχρονικό αίτημα της κοινωνίας. Οι μισθωτοί και οι
συνταξιούχοι, άλλωστε, ως μόνιμοι και νόμιμοι χρηματοδότες του Κρατικού Προϋπολογισμού, σηκώνουν στις πλάτες τους τα βάρη του «ασθενούς κράτους», που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ εξέθρεψε μέσα από πελατειακές λογικές και ρουσφετολογικές αντιλήψεις.

Για μια ακόμη φορά, όμως, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ένα τόσο σοβαρό και ευαίσθητο ζήτημα χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό και στόχευση, με προχειρότητα, παλινωδίες, άκριτες και οριζόντιες περικοπές, βάζοντας σε «διαθεσιμότητα» ένα σημαντικό μέρος του παραγωγικού δυναμικού της χώρας.

Χωρίς κανένα δημοσιονομικό κέρδος και με τεράστιο κοινωνικό κόστος, η εργασιακή εφεδρεία, όπως εφαρμόζεται, στέλνει 40.000 εργαζόμενους στις «ουρές του ΟΑΕΔ», σε μια περίοδο που η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε αρνητικό προηγούμενο. Η «αιμορραγία» των Ασφαλιστικών Ταμείων εντείνεται αφού αναμένεται να χαθούν πολύτιμες εισφορές, τα έσοδα του κράτους μειώνονται από την απώλεια φόρων εισοδήματος, την καταβολή αποζημιώσεων και επιδομάτων ανεργίας, ενώ η πραγματική οικονομία «στεγνώνει» ακόμη περισσότερο από ρευστότητα με την περαιτέρω συρρίκνωση της καταναλωτικής δυνατότητας χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών. Οι αδιαφανείς διαδικασίες επιλογής αυτών που θα ενταχθούν στην εφεδρεία αναβιώνουν μνήμες κομματικοποίησης του κράτους θέτοντας σε σκληρή «πολιτική ομηρία» τους εργαζόμενους στο στενό και ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, την ώρα που το ΑΣΕΠ κινδυνεύει να μετατραπεί από συμβούλιο προσλήψεων σε μηχανισμό μαζικών απολύσεων.

Ταυτόχρονα, με τη λίστα των υπό συγχώνευσή ή κατάργηση φορέων του Δημοσίου, υπονομεύεται η αναπτυξιακή προοπτική και η κοινωνική προστασία, ενώ συμπεριλαμβάνονται και φορείς που είτε δεν είχαν καμία κρατική επιδότηση, είτε είχε προαναγγελθεί η ενίσχυσή τους με προσωπικό, δείγμα του απόλυτου πανικού που διακατέχει την κυβέρνηση. Ερευνητικά κέντρα και οργανισμοί που συνδέονται με την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας (ορυκτός πλούτος, τουρισμός, γεωργία κ.λπ.) και μπορούν να συμβάλλουν στην εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας αποδυναμώνονται. Υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας για τις ευπαθείς ομάδες και τα ΑμεΑ απαξιώνονται, με τον «πολιτισμό» να μπαίνει σύσσωμος στον «εφεδρικό πάγκο».

Δεν μπορεί οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίζονται συνεχώς ως σύγχρονη «Ιφιγένεια» στον «τρο-ϊ-κό» πόλεμο που με ευθύνη της Κυβέρνησης πλήττει την κοινωνία, απέναντι σε κάθε λογική, απέναντι στο αυτονόητο. Η εμμονή τους σε αδιέξοδες και καταστροφικές πολιτικές οδηγούν στην οικονομική κατάρρευση και την κοινωνική χρεοκοπία.