Η εντέχνως απορυθμισμένη αγορά εργασίας μετατρέπεται σε «ζούγκλα» ενώ στήνεται ένα σύγχρονο «σκλαβοπάζαρο», με χαρτζιλίκι αντί μισθού για τους χιλιάδες ανέργους και ιδιαίτερα τους νέους που θα αναζητήσουν εργασία.
Η εργοδοτική ασυδοσία γίνεται νόμος του κράτους καθώς όλες οι απαντήσεις για τη δημιουργία ενός
φτηνού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού ικανοποιούνται στο ακέραιο, την ώρα που η λίστα των βαρέων και ανθυγιεινών κυριολεκτικά πετσοκόβονται.
Τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα συνεχίζουν να είναι τα μεγάλα θύματα της αδιέξοδης πολιτικής του μνημονίου.
Ένα και πλέον χρόνο μετά την υπαγωγή μας στο μηχανισμό στήριξης, οι θυσίες μας δεν «έπιασαν τόπο».
Κανένας δημοσιοοικονομικός στόχος δεν εκπληρώθηκε παρόλη τη λεηλασία του ελληνικού λαού.
Το «μνημόνιο» αποδεικνύεται «λάθος συνταγή». Με απλά λόγια «δεν βγαίνει».
Δημιουργεί συνεχώς προβλήματα χωρίς να λύνει κανένα. Είναι ένα μακρύ τούνελ άγριων περικοπών χωρίς καμία διέξοδο ανάκαμψης. Ένας φαύλος κύκλος ύφεσης χωρίς καμία ελπίδα ανάπτυξης. Η ακολουθούμενη πολιτική λιτότητας δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας. «Στεγνώνει» από ρευστότητα την αγορά και θρυμματίζει την κοινωνική συνοχή.
«Στραγγαλίζει» τη μικρομεσαία επιχείρηση, τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας με τα λουκέτα να είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Η αποβιομηχάνιση της ελληνική περιφέρειας ολοκληρώνεται. Το κράτος πρόνοιας έχει ήδη χρεοκοπήσει. Η πραγματική ανεργία αγγίζει το 20%, ενώ στην περιοχή μας αγγίζει το 30%, με τι προβλέψεις για τη μελλοντική εξέλιξη της να είναι εξαιρετικά δυσοίωνες. Οι νέοι μας αναγκάζονται στη μετανάστευση και οι 50ρηδες στην εργασιακή περιπλάνηση, την ώρα που νομιμοποιούνται οι φτηνές και μαζικές απολύσεις. Η μερική απασχόληση γίνεται κανόνας και αναγκαία συνθήκη για να βρει κάποιος δουλειά σε μια πλήρως απορυθμισμένη αγορά εργασίας, που αναπαράγει φτωχούς εργαζόμενους των 300-400.
Τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, ως αποτέλεσμα της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, υποχωρούν κάθε μήνα, υπονομεύοντας τη βιωσιμότητα και τον αναδιανεμητικό τους χαρακτήρα. Οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, σε συνδυασμό με την κατάργηση δώρων και επιδομάτων, συνιστούν τη μεγαλύτερη υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Η αγοραστική δύναμη των ελλήνων πολιτών συρρικνώνεται. Η ενοποίηση του Φ.Π.Α μετατρέπει αγαθά πρώτης ανάγκης σε πολυτέλεια, υποβαθμίζοντας την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Η εξίσωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης θα κρατήσει «παγωμένα» χιλιάδες νοικοκυριά. Οι έμμεσοι φόροι «βασιλεύουν» σε ένα κοινωνικό άδικο φορολογικό σύστημα, που αποτελεί αντικίνητρο για οποιαδήποτε επένδυση. Η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή εξακολουθούν να κυριαρχούν.
Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι συνεχίζουν να είναι τα κύρια φορολογικά υποζύγια, σηκώνοντας στις πλάτες τους τα βάρη του ασθενούς κράτους. Σε μία περίοδο ιδιαίτερα χαμηλών αποτιμήσεων, η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε ρόλο «κτηματομεσίτη» επιλέγει να ξεπουλήσει τον παραγωγικό κορμό της χώρας. Ένα τεράστιο «πωλητήριο» πλανάται πάνω από την ελληνική γη, πάνω από τα εθνικά μας κεφάλαια. Ο βασικός μοχλός ανάπτυξης και άσκησης κοινωνικής πολιτικής της χώρας εκποιείται. Τα προσδοκώμενα έσοδα από την ιδιωτικοποίησή τους είναι λιγότερα από τα κέρδη τους σε ορίζοντα τριετίας. Μια τέτοια απόφαση βάζει «ταφόπλακα»σε οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψης, μετατρέποντας την Ελλάδα σε τριτοκοσμικό προτεκτοράτο των διεθνών συμφερόντων.
Η επναδιαπραγματευση του μνημονίου, η επιμήκυνση του χρόνου καταβολής και το «κούρεμα» του επιτοκίου δανεισμού πρέπει να πραγματοποιηθούν άμεσα, προκειμένου να καταστεί το ελληνικό χρέος δημοσιονομικά και κοινωνικά διαχειρίσιμο. Μετά από σχεδόν 20 μήνες στο τιμόνι της χώρας, η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν κατόρθωσε σε καμία στιγμή της έως τώρα θητείας της να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ακόμη σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, πότε με κινδυνολογίες που τροφοδοτούν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια και πότε με επικοινωνιακούς χειρισμούς κορυφαίων θεσμών, όπως το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών προσπαθεί να παραπλανήσει την κοινή γνώμη, αναζητώντας «συνενόχους» στη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Οποιαδήποτε συναίνεση σε αυτή την καταστροφική πολιτική είναι συνενοχή. Οι «πρόθυμοι» που εποφθαλμιούν υπουργικές καρέκλες σε βάρος της ευημερίας των ελλήνων πολιτών μπαίνουν στο «κάδρο». Θα πρέπει να γνωρίζουν, άλλωστε, πως η κοινωνική συναίνεση δεν εξασφαλίζεται με κομματικές συμφωνίες κορυφής. Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών αποδεικνύουν πως η αντοχή και η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας έχει εξαντληθεί. Η αντίδραση απέναντι στις πολιτικές που καταδικάζουν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στη φτώχεια και την περιθωριοποίηση κλιμακώνεται.
Οι πολίτες είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν με κάθε τρόπο το αυτονόητο δικαίωμά τους στη δουλειά και την αξιοπρεπή διαβίωση. Μέσα σε αυτές τις κινηματικές συνθήκες, τα συνδικάτα οφείλουν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο για την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Μόνο η δημιουργία ενός ισχυρού, μαζικού και διεκδικητικού κοινωνικού μετώπου μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στα κυβερνητικά σχέδια. Μόνο η οργανωμένη αντίσταση του κόσμου εργασίας μπορεί να μας γλιτώσει από τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα. Πρέπει να ενισχύσουμε τη δράση μας, να κάνουμε τη στάση μας πιο επιθετική. Ας αναλάβουμε, λοιπόν, όλοι τις ευθύνες που μας αναλογούν, χαράσσοντας μια πορεία μακριά από κομματικές εξαρτήσεις και παραταξιακές σκοπιμότητες. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν τα εσωτερικά «ιδεολογικά» προβλήματα των παρατάξεων να υπονομεύουν τη δυναμική της παρέμβαση του Συνδικαλιστικού Κινήματος.
Πρέπει επιτέλους κάποιοι να επιλέξουν ανάμεσα στην κομματική ταυτότητα και το συνδικαλιστικό μετερίζι.
Οι ανάγκες των ανθρώπων πρέπει να ξαναμπούν πάνω από τα ληστρικά επιτόκια των διεθνών κερδοσκόπων.
Η εθνική μας αξιοπρέπεια και το δημόσιο συμφέρον πρέπει να προστατευτούν από τις λογιστικές αλχημείες των διεθνών τοκογλύφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου