ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ

του Παππά Θωμά

Γ.Γραμ. ΣΔΜ ΔΕΗ

Μελος ΔΣ ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ

 

Οργή και αγανάκτηση δεν γεννιούνται τεχνητά εκεί που δεν υπάρχουν, το ξύπνημα του κοιμώμενου Έλληνα, η κοσμογονία της αγανάκτησης έξω από τη Βουλή, η μαζική αυτόβουλη αντίδραση κατά του μνημονίου καταδεικνύουν χωρίς καμία αμφιβολία το τέλος εποχής για κόμματα, παρατάξεις και συνδικαλιστικούς φορείς που δεν θα μπορέσουν να προσαρμοστούν στο σύγχρονο γίγνεσθαι και λειτουργώντας ασύμβατα προς την κοινωνία θα εξαφανιστούν ως νέοι δεινόσαυροι.

Εμείς ως εργαζόμενοι, δεν διαφέρουμε από τον υπόλοιπο κόσμο, δεχόμαστε τις ίδιες βάρβαρες και αντιλαϊκές ρυθμίσεις, όπως ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία και νοιαζόμαστε για το αύριο της πατρίδας και των παιδιών μας όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες.

Δεν είμαστε δεινόσαυροι της πολιτικής ή του συνδικαλισμού, δεν σκεφτόμαστε με ξύλινη σκέψη και δεν έχουμε παρωπίδες να μην αξιολογούμε και να μην βλέπουμε ότι η διαμαρτυρία των αγανακτισμένων ή όπως αλλιώς και αν λέγεται, είναι μια βαθιά πολιτική πράξη εναντίωσης προς το μνημόνιο και τους εκφραστές του, εγχώριους και μη.

Στο αυτόβουλο αυτής της κίνησης που ενώνει μέσα από την διαφορετικότητα του καθενός μας, πολιτική, ιδεολογική, προσωπική, σε έναν κοινό στόχο, ενάντια στην εξαθλίωση και το ξεπούλημα της Χώρας και σε μια πρωτοφανή κοινή μαζική αντίδραση κατά του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, εμείς είμαστε αλληλέγγυοι ηθικά, ψυχικά και σωματικά.

Την ώρα τούτη του αγώνα θα πρέπει με θάρρος και ειλικρίνεια να θυμηθούμε ότι πραγματικό χρέος συνδικαλιστών και πολιτικών είναι να ακούνε την κοινωνία να ψυχανεμίζονται τα θέλω της και να αγωνίζονται γι’ αυτά μέσα από το θεσμικό τους ρόλο, όταν αυτό δεν γίνεται τότε γεννιέται οργή και αγανάκτηση.

Χρειάστηκαν χρόνια κοινωνικής διαφθοράς αλλοίωσης αξιών και υποβάθμισης της παιδείας, ώστε το σύνθημα της γενιάς του πολυτεχνείου ¨Ψωμί Παιδεία Ελευθερία¨ να μεταλλαχτεί σε ¨ψωμί μπριζόλα, κόκα κόλα ¨και να γίνει πιστεύω και όραμα των νέων τζακιών νεόπλουτων καταναλωτών που η προηγούμενη ¨επανάσταση¨ δημιούργησε.

Η γενιά της μεταπολίτευσης που συντριπτικά κατέλαβε τις θέσεις εξουσίας στη Χώρα, είτε ξέχασε τα πιστεύω της, είτε δεν πίστεψε ποτέ σε αυτά, τα χρησιμοποίησε όμως ως ιδεολογικό άλλοθι πατριωτισμού και δικαιοσύνης.

Δυστυχώς την πλειοψηφία της μεταπολιτευτικής γενιάς την διαχειρίστηκε η εξουσία που ήθελε να διαχειριστεί, από όποια θέση κατείχε οικονομική, πολιτική, συνδικαλιστική, το μόνο που τελικά έκαμαν ήταν να κοινωνήσουν ένα ψευδεπίγραφο όνειρο σε ένα λαό που δεν το χρειαζόταν.

Πήραν ένα Έθνος που ταλανιζόταν από κατοχικά σύνδρομα και ενοχές του εμφυλίου και με την υπόσχεση της Γης της Επαγγελίας το οδηγήσανε σε σταδιακή οικονομική υποδούλωση και την σημερινή κόλαση του Μνημονίου.

Ο άκρατος καταναλωτισμός, η λογική του εύκολου χρήματος, ο ωχαδερφισμός και η αποποίηση των ευθυνών που από εξαίρεση έγινε σύνηθης πρακτική του Έλληνα τον οδηγήσανε στην εικονική πραγματικότητα του καναπέ, όπου με ασφάλεια και χωρίς καμία συμμετοχή μπορούσε να κρίνει τα πάντα, δικαίως ή αδίκως. Οι Έλληνες του Σωκράτη και του Πλάτωνα έμοιαζαν μακρινό θολό όνειρο και οι νεώτεροι του Βάρναλη και του Ελύτη φαντάζουν να είναι άλλης ηθικής, τους θυμόταν μόνο για να καλύψει τα κενά της Εθνικής υπερηφάνειας.

Η ειλικρίνεια, η αδερφοσύνη, η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη ¨κοιμηθήκανε¨ και οι πολιτικοί κυβερνήσανε με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον πουλώντας στον λαό ψεύτικα όνειρα, δημιουργώντας αναξιοκρατικό σύστημα αλλοιωμένων συνειδήσεων και βολεμένων ανθρώπων.

Οι συνδικαλιστές ακόμη χειρότερα, τα δώσαν όλα ¨ για μια θέση στον ήλιο¨ της πολιτικής εξουσίας.

Όσοι έμειναν σταθεροί στις αξίες τους και δεν προσκυνήσανε τους ¨νέους θεούς¨ τους απέβαλλε το ίδιο το σύστημα, οι επαναστάτες, οι δίκαιοι, οι οραματιστές γίναν με περίτεχνο τρόπο γραφικοί ουτοπιστές και διωχθήκανε επειδή οι Ελληνικές τους ιδέες χαλάγανε το σύστημα.

Στο βάθος του χρόνου και των Κυβερνήσεων οι Έλληνες κατά κύριο λόγο έχουν να θυμούνται σκάνδαλα και να επιβεβαιώνουν με τον πιο πρακτικό τρόπο την ατιμωρησία που διέπει το σύστημα αυτών που κυβερνούν.

Το γεγονός αυτό και μόνο λειτουργώντας σωρευτικά σαν συνειδησιακή αντίδραση του λαού αποθηκεύει εδώ και χρόνια αγανάκτηση που σήμερα φαίνεται να πιάνει την κρίσιμη μάζα για να γίνει οργή και αντίδραση.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, εμείς ξεροκέφαλοι ρομαντικοί, Δον Κιχώτες που φωνάζουμε τη δική μας αλήθεια σε μια έρημο κουφών ανθρώπων και εκείνοι πλανεμένοι από ένα όνειρο που εμείς δεν μπορούμε να δούμε και να καταλάβουμε, αρνούνται να ακούσουν.

Όμως οι καιροί είναι ώριμοι, φτάνει το πλήρωμα του χρόνου, δεν θα χρειαστεί να πείσουμε κανέναν με λόγια τα νόθα όνειρα καταρρέουν, η εικονική πραγματικότητα εξαφανίζεται και αφήνει την αλήθεια γυμνή μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους γεννώντας αγανάκτηση.

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε πλέον, η ευθύνη των γραφικών οραματιστών, είναι να παραδεχτούμε και εμείς το λάθος μας ότι δεν προσπαθήσαμε πολύ και να ενώσουμε την αγανάκτησή μας με τη δική τους για να γίνει οργή, γιατί η οργή έχει και στόχο και κατεύθυνση και αν δούμε το τέλος της ατιμωρησίας αυτών που χαίρουν έως και σήμερα ασυλίας, τότε μπορεί να ανοίξει ένας πιο δίκαιος και δημοκρατικός δρόμος για το μετά – μεταπολιτευτικό αύριο της Χώρας