Άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ της διαπλοκής στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Έπεται συνέχεια;

του Μενέλαου Βάνη

Καταγγελίες για περίεργες συμφωνίες και δουλειές που έκαναν κάποιοι υπάλληλοι και συνδικαλιστές της ΔΕΗ εις βάρος της επιχείρησης και του δημοσίου χρήματος έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας.


Το παζλ των αποκαλύψεων, χωρίς να έχει συμπληρωθεί ακόμα, φέρνει στο φως τις πράξεις μιας συγκεκριμένης κλίκας που έχοντας δημιουργήσει μια ιδιωτική εταιρεία, κατάφερναν να παίρνουν δουλειές της ΔΕΗ αποκομίζοντας τεράστια οφέλη, σε αντίθεση με τους χαμηλόμισθους υπαλλήλους
 της επιχείρησης που ακολουθούν να δίνουν την καθημερινή μάχη για το μεροκάματο.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι τους περισσότερους εργαζόμενους στη ΔΕΗ τους χαρακτηρίζει η συνεργασία, η εργατικότητα, η αλληλεγγύη, η αμοιβαία εμπιστοσύνη, η κατανόηση, και η συμμετοχή στα κοινά. Καθημερινά μοχθούν, παλεύουν, αγωνίζονται, αγωνιούν με συλλογικές δράσεις, και με αγώνες για το κοινό συμφέρον.

Δυστυχώς όμως κάποιοι συνάδελφοι (ευτυχώς ελάχιστοι) δεν έχουν την ίδια αντίληψη για το κοινωνικό έργο και χαρακτήρα της ΔΕΗ και πίσω από την συνδικαλιστική τους δράση ανάπτυξαν ιδιωτικές πρωτοβουλίες, προτάσσοντας τον ατομικισμό και τα μικροσυμφέροντα τους…Συνάδελφοι μικρόψυχοι και αδίστακτοι χωρίς ηθική και ανθρώπινη αξία, διαλύουν με τη στάση τους κάθε τι κοινωνικό, θυσιάζουν τα πάντα, θεοποιώντας το χρήμα.

Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλύτερο έλλειμμα βρίσκεται ακριβώς εκεί απ' όπου θα περίμενε κανείς να υπάρξουν οι κατάλληλες δράσεις για τον περιορισμό όλων των υπόλοιπων ελλειμμάτων. Με κύρια χαρακτηριστικά την αδράνεια σε ότι αφορά τα μεγάλα προβλήματα αλλά και την υπερκινητικότητα και στη "γκλαμουριάʼʼ, το συνδικαλιστικό κίνημα απαξιώθηκε στη συνείδηση των εργαζόμενων και πρόσφερε απλόχερα και με το αζημίωτο "θέαμα" αφού ο "άρτος" έμοιαζε να είναι εξασφαλισμένος. Ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, χωρίς την παραμικρή προστιθέμενη αξία στη επιχείρηση. Η κακοδιαχείριση, η αδιαφάνεια και οι απανταχού παρόντες "ξύπνιοι καταφερτζήδες" έφεραν την Ομοσπονδία να διαχειριστεί μόνο τα τελευταία χρόνια τεράστια ποσά και παρόλα αυτά σήμερα να είναι υποχρεωμένη να δανειστεί για να μπορεί να ανταπεξέλθει σε βασικές υποχρεώσεις της.

Σπεύδω όμως να ξεκαθαρίσω. Τα ελλείμματα αυτά, δεν αναιρούν την ακούραστη προσπάθεια ελάχιστων όμως εξαιρέσεων να αντισταθούν σ' αυτό το χείμαρρο της αρπαχτής. Ναι υπήρξαν ελάχιστοι συνδικαλιστές που πήγαν κόντρα στο κύμα πληρώνοντας πάντοτε το βαρύ τίμημα της εντιμότητας τους.

Παρόλα αυτά προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα. Σε κάθε κρίση λένε υπάρχει και μια ευκαιρία. Και είναι ακριβώς έτσι. Ιδιαίτερα αν ξέρει κανείς τα αίτια της κρίσης. Τότε το μόνο που του μένει είναι να καταπολεμήσει τα αίτια αυτά. Με άλλα λόγια να περιορίσει τα ελλείμματα που αναφέραμε προηγούμενα.

Το συνδικαλιστικό έλλειμμα με την επιβολή κυρώσεων σε όσους ενδεχομένως εμπλέκονται σε σκάνδαλα και φαινόμενα διαφθοράς και στη συγκρότηση ενός νέου μοντέρνου κινήματος που θα στηρίζει πραγματικά την επιχείρηση αλλά και κάθε προσπάθεια δημιουργίας.

Ήδη χτες 09.02.2011 με μια λιτή ανακοίνωσή του ο κ.Ρίζος υπέβαλε την παραίτηση του από την θέση του οργανωτικού γραμματέα στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Μήπως αυτή του την ενέργεια πρέπει να την ακολουθήσουν και άλλοι συνάδελφοι οι οποίοι κατέχουν θέσεις σε διοικητικά συμβούλια διαφόρων οργανισμών παρότι έχουν καταδικαστεί ( έστωκαι με αναστολή), αφού δεν μπορεί να το κάνει η ίδια ΓΕΝΟΠ;

Λέει μια παροιμία " Μπορείς να πας το άλογο μέχρι το ποτάμι, αλλά δεν μπορείς να το αναγκάσεις να πιει νερό" . Αν δεν ξέρει από μόνο του, αν δεν έχει εκπαιδευτεί να γνωρίζει την τεράστια σημασία του νερού για τον οργανισμό. Σήμερα, που η χώρα ζει μια από τις χειρότερες ξηρασίες της, είμαι βέβαιος πως όλο και περισσότερο θα αναγνωρίζουμε τη τεράστια σημασία του "καθαρού νερού" που μας έλειψε τα προηγούμενα χρόνια.

Στο χέρι όλων μας είναι να "καθαρίσουμε το νερό" γύρω μας πριν πλημμυρίσει ολόκληρη την επιχείρηση. Δυστυχώς δεν έχουμε πολύ χρόνο για να κάνουμε ότι δεν κάναμε τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά λένε πως οι άνθρωποι κάνουν μερικές φορές πράττουν το αδύνατο όταν βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο να τους συμβεί το αδιανόητο.